Zdecydowanie najlepszą książką, jaką przeczytałam przez ostatnie dwa tygodnie, jest „Błękitna sukienka” Tracy Chevalier. Osobiście bardzo lubię powieści Chevalier, nie tylko za nietypowe fabuły i zachwycająca pieczołowitość w odtwarzaniu realiów historycznych. Lubię jej powieści dlatego, że jej bohaterki to feministki, najbardziej „ludzkie” i najbliższe mojemu pojęciu prawdziwych. Autorzy współcześni, decydując się na osadzenie powieści w minionych epokach, mają obrzydliwą tendencję do obdarzania bohaterów mentalnością właściwą ludziom wieku XXI, a nie, powiedzmy, XIV czy nawet XVIII. Nie twierdzę, że za czasów Dyrektoriatu czy dynastii Plantagenetów nie było kobiet zdecydowanych, silnych, gotowych bronić swojego „ja”, swojej prywatnej autonomii, ale nie bardzo wierzę, że na przykład hiszpańskie czy włoskie arystokratki zamiast staników paliły tiurniury i gorsety, i domagały się ograniczenia roli mężczyzn.
Lubię powieści Chevalier właśnie dlatego, że jej bohaterki, żyjąc w świecie kobiet – domowego ogniska, dzieci i tajemnicy życia – nie stają się wcale kurami domowymi ani tym bardziej połączeniem inkubatora z mleczarnią. To, co w innych powieściach odbiera kobietom charakter i czyni je banalnymi postaciami: macierzyństwo, miłość, dokonywanie wyborów między parterami, u tej jednej, jedynej autorki bez taniego patosu i jeszcze tańszej wzniosłości staje się czymś głęboko intymnym, niemalże magicznym rytuałem przejścia.
Bohaterki Chevalier to feministki na miarę swoich czasów: w męskim świecie, gdzie ich rola często ograniczana jest wymogami środowiska albo regułami konwenansów potrafią znaleźć dla siebie wolność, wywalczyć szczęście, czasem burząc dotychczasowe życie, czasem zmieniając je. Ale we wszystkim pozostają wierne sobie, jakby na przekór reszcie świata, bez palenia gorsetów i krynolin, bez bicia męża wałkiem.
Nie muszę chyba pisać, jak bardzo zachwyciła mnie „Błękitna sukienka”: przeplatająca się historia dwóch kobiet, kalwinki walczącej o swoje marzenia i swoją niezależność i spokrewnionej z nią, żyjącej kilkaset lat później Amerykanki, która próbuje odnaleźć się w nowej, francuskiej rzeczywistości, tworzą piękną opowieść o kobiecości, wytrwałości i sile kobiecego charakteru. Trochę kryminału, trochę magii, no i oczywiście znak rozpoznawczy Chevalier: lekkie pióro, oryginalnie poprowadzona fabuła i niezwykła dbałość o tło historyczne.

Zdecydowanie najlepszą książką, jaką przeczytałam przez ostatnie dwa tygodnie, jest „Błękitna sukienka” Tracy Chevalier. Osobiście bardzo lubię powieści Chevalier, nie tylko za nietypowe fabuły i zachwycająca pieczołowitość w odtwarzaniu realiów historycznych. Lubię jej powieści dlatego, że jej bohaterki to feministki, najbardziej „ludzkie” i najbliższe mojemu pojęciu...