E. Adamiak podjęła się napisania pracy przybliżającej pewien wycinek kontrowersyjnego i mało znanego w Polsce zagadnienia jakim jest teologia feministyczna. W swojej książce autorka uświadamia nam, że nie jest ona monolitem; Niektóre jej przedstawicielki doprowadziła do opuszczenia struktur Kościoła, inne wciąż pozostają ortodoksyjnymi katoliczkami starającymi się swoim nauczaniem zrównoważyć patriarchalny obraz chrześcijaństwa. Do nich należy właśnie Catharina Halkes, której myśli E. Adamiak poświęciła swoją rozprawę.

W początkowych rozdziałach autorka przedstawia syntezę poglądów holenderskiej teolożki na kwestie takie jak obraz Boga, Pismo święte i antropologię w teologii feministycznej, żeby w dalszej części przejść do głównego tematu rozprawy, czyli do osoby Matki Jezusa. Zostaje poruszone w tym temacie wiele ważnych kwestii i zadanych wiele kontrowersyjnych pytań: Czy rzeczywiście Maryja tradycyjnie postrzegana jako bierna, pokorna, posłuszna może być wzorem dla współczesnych kobiet? Czy Kościół nie koncentruje się nadmiernie na Jej macierzyństwie? Czy Jej kult nie jest echem kultu starożytnych bogiń? Czy można interpretować Jej dziewictwo jako wyraz autonomii, niezależności od mężczyzny? W jaki sposób feministki mogą inspirować się Jej pieśnią- magnificat? I wreszcie, czy polską pobożność maryjną można pogodzić z teologią feministyczną?

Catharina Halkes odważnie podejmuje te trudne pytania i usiłuje znaleźć odpowiedzi, które byłyby do przyjęcia w ramach chrześcijańskiej ortodoksji. Z drugiej strony, (jak zauważa także E. Adamiak) w jej wypowiedziach jest wiele niewyjaśnionych i niedoprecyzowanych kwestii oraz niemało sprzeczności. Na przykład z jednej strony ukazuje ona dziewictwo Maryi jako afirmację niezależności Kobiety, która poczęła bez udziału mężczyzny, w innym miejscu książki pisze natomiast, że Halkes rozumiała je tylko symbolicznie. Z jednej strony feministki podkreślają, że Bóg nie jest ani mężczyzną, ani kobietą, z drugiej mają pretensje oto, że Maryja nie jest ukazywana samodzielnie ale zawsze w relacji do Boga, Jezusa czy Ducha Świętego. Wydaje mi się, że sprzeczności te są spowodowane tym że z jednej strony chrześcijańskie feministki nie chciałyby odrzucać swojego religijnego dziedzictwa, a z drugiej strony pociąga je radykalizm tych kobiet, które je porzuciły i stworzyły sobie własną panteistyczną i synkretyczną religię z kultem bogiń i innymi podobnymi niedorzecznościami. Jednakże jeśli w nauczaniu feministek będzie tyle sprzeczności nikt nie będzie traktował ich poważnie.

Feminizm chrześcijański to zjawisko mało znane w naszym kraju, dlatego dobrze, że Adamiak stara się wypełnić tę lukę. Jej książka na pewno zainteresuje tych, którzy nie boją się hermetycznego języka teologii. Jeśli jednak chciałbyś/chciałabyś przeczytać jakąś rzetelnie napisaną, ale pozbawioną naukowej terminologii książkę w tym temacie polecam inne pozycje Adamiak, zwłaszcza „Kobiety w Biblii. Stary Testament” i „Kobiety w Biblii. Nowy Testament”

E. Adamiak podjęła się napisania pracy przybliżającej pewien wycinek kontrowersyjnego i mało znanego w Polsce zagadnienia jakim jest teologia feministyczna. W swojej książce autorka uświadamia nam, że nie jest ona monolitem; Niektóre jej przedstawicielki doprowadziła do opuszczenia struktur Kościoła, inne wciąż pozostają ortodoksyjnymi katoliczkami starającymi się swoim...