I
Dzieciom warto czytać dobre książki. Naszym pociechom rozwija się wtedy wyobraźnia i wrażliwość (nie tylko estetyczna), wzbogaca języka i kształtuje gust. Dzięki dobrym książkom dzieci poznają znaczenie pojęć: Piękno, Dobro, Prawda.
Prawda, że to ekstremalnie nieciekawa perspektywa?

II
Dylemat stary jak świat: kiedy (czy w ogóle) zacząć mówić dziecku o śmierci, cierpieniu, bólu, samotności. O Złu.
Może przyjąć strategię, by pierwsze lata życia stały się czasem wolnym od tych wszystkich mrocznych rzeczy? No tak, ale tym samym skazujemy nieuchronnie małego człowieka, na bolesny i nieuchronny moment konfrontacji z realiami. A w konsekwencji, na konstatację, że przez lata rodzice nie mówili mu o otaczającym świecie całej prawdy.

III
A może przeciwnie: jak najwcześniej uświadamiać kilkulatkom, że życie to nie jest bajka, i Dobro wcale nie zawsze musi zwyciężać? Tu jednak czyha niebezpieczeństwo, że wychowamy kogoś zgorzkniałego, kto przez resztę życia, będzie to życie innym zatruwał. Tym samym popychamy jego los w stronę samotności, wyobcowania, frustracji.

IV
Wydaje się (choć pewności, jak zwykle w podobnych razach, nigdy nie ma), że właściwa droga jest gdzieś na grani, między dwiema przepaściami, które opisałem wyżej. Zbytnie wychylenie w każdą z tych stron, to zwykłe krzywdzenia ukochanej osoby.
Pozostaje jeszcze dylemat jak mówić do dziecka o mrokach życia?

V
Dużą inspiracją może być tu książka Ulfa Starka "Czy umiesz gwizdać, Joanno?" To jedna z tych książek (niestety odnoszę wrażenie, że warto użyć przymiotnika "nielicznych"), które dzieci nie traktują jak ostatnich kretynów, proponując infantylną, kolorową, bezrefleksyjną wizję świata.
Stark zaprasza małego czytelnika do wysłuchania historii o pięknej przyjaźni między kilkuletnim Bertilem a pensjonariuszem domu starców.
"Czy umiesz gwizdać, Joanno?" to opowieść o tym, że szczęściem może być wspólne jedzenie czereśni. Że więź miedzy ludźmi może budować plaster na brodzie. Że na przyjaźń nigdy nie jest za późno. Wreszcie o tym, jak bardzo wszyscy jesteśmy spragnieni bliskości drugiego człowieka.
Ale ważną rolę w książce Starka grają też śmierć i poczucie straty .

VI
Kiedy zaczynałem czytać "Czy umiesz gwizdać Joanno" mojemu siedmioletniemu synowi, trochę się obawiałem. Wiedziałem, o czym jest książka. Wiedziałem, że to pierwsza jego książka w której tak otwarcie i bez zawoalowania mówi się o śmierci. Nie wiedziałem jak zareaguje. Ale moje obawy okazały się płonne. Po raz kolejny przekonałem się, że mam dziecko mądrzejsze niż mi się wydaje.

I

Dzieciom warto czytać dobre książki. Naszym pociechom rozwija się wtedy wyobraźnia i wrażliwość (nie tylko estetyczna), wzbogaca języka i kształtuje gust. Dzięki dobrym książkom dzieci poznają znaczenie pojęć: Piękno, Dobro, Prawda.

Prawda, że to ekstremalnie nieciekawa perspektywa?



II

Dylemat stary jak świat: kiedy (czy w ogóle) zacząć mówić dziecku o śmierci,...