„Mądrość Toskanii” to bardzo silny środek nasenny, więc radzę uważać osobom wrażliwym. Książkę charakteryzuje powolna narracja oraz rozbudowane opisy. Autor próbuje rysować nam przed oczami swoją małą ojczyznę, poprzez anegdoty, które niestety, tylko jemu samemu wydają się interesujące i zajmujące. Czytelnik w tym czasie błądzi myślami gdzieś daleko, bo ile można czytać opisy przyrody i potraw? Albo zachwycać się hodowlą kur, czy pracą w ogrodzie? Ponadto Autor wciąż próbuje nam udowadniać, że jego życie na toskańskiej wsi jest o wiele bardziej wartościowe, niż nasze. Z góry zakłada, że nie mamy prawa być szczęśliwi, bo nie poznaliśmy takiego życia, jakie on wybrał. Zarzuca czytelnikom, że na pewno nie potrafią doceniać darów przyrody ani dobrego jedzenia, a tylko on oraz jego najbliżsi są wyznacznikiem rodziny, która osiągnęła pełną harmonię. Nie spodobał mi się styl tego Autora, bo zamiast biografii połączonej z książką podróżniczą dostajemy pamiętnik pełen użalania się nad konsumpcyjnym światem i współczesną cywilizacją. Ponadto książka prezentuje nam leniwe zakończenie – Autor przedstawia nam po prostu fragment książki kucharskiej.

„Mądrość Toskanii” to bardzo silny środek nasenny, więc radzę uważać osobom wrażliwym. Książkę charakteryzuje powolna narracja oraz rozbudowane opisy. Autor próbuje rysować nam przed oczami swoją małą ojczyznę, poprzez anegdoty, które niestety, tylko jemu samemu wydają się interesujące i zajmujące. Czytelnik w tym czasie błądzi myślami gdzieś daleko, bo ile można czytać...