Co do tej książki mam mieszane uczucie. Ta powieść opowiedziana jest z trzech narratorów: pierwszych z nich jest Edyta, drugim Jacek, ostatni narrator to ten trzecioosobowy. Książka jest średniej długości, jednakże przez pierwszą połowę byłam znudzona wynurzeniami bohaterów, niestety. Połowa książki złożona jest z opisów przeżyć bohaterów, którzy ciągle popadają w melancholię, narzekają. Absolutnie nie dzieje się nic, no, ewentualnie bohater ma erekcję. Ponadto strasznie irytuje mnie bohaterka, która, w moim mniemaniu, jest okropną egoistką i osobą niekonsekwentną (na przykład: chce dziecka, ale na szczekanie psa reaguje ze złością). Trochę więcej sympatii mam dla Jacka, nie jest postacią tak denerwującą, budzi pozytywne uczucia.
Wreszcie po przeczytaniu połowy książki zaczyna się coś dziać: bohaterowie zakochują się w sobie, tworzą wspólne plany na przyszłość, jednym słowem - bajka, choć zakłócana drobnymi problemami. Po połowie ta powieść zaczęła mi się podobać, wciągnęła mnie i zaczęła wreszcie interesować.
,,Niepełni" to opowieść o tym, że każdy człowiek potrzebuje miłości i zrozumienia drugiej osoby. To powieść, o tym, z jakimi problemami muszą zmagać się osoby niepełnosprawne, o tym jak, wygląda życie człowieka pozbawionego pełnej władzy nad swoim ciałem.
Książka taka sobie, czasem nudna, czasem ciekawa. Mam co do niej mieszane uczucia: przeczytałam, ale za chwilę ją zapomnę, powieść Pollaka nie zapadnie mi w pamięci. Ale to tylko moja opinia.

Co do tej książki mam mieszane uczucie. Ta powieść opowiedziana jest z trzech narratorów: pierwszych z nich jest Edyta, drugim Jacek, ostatni narrator to ten trzecioosobowy. Książka jest średniej długości, jednakże przez pierwszą połowę byłam znudzona wynurzeniami bohaterów, niestety. Połowa książki złożona jest z opisów przeżyć bohaterów, którzy ciągle popadają w...