Recenzje książek Virginii Cleo Andrews zajmują ważne miejsce na moim profilu. Mimo że widzę ich wady, schematyczność i pewnie nieodpowiednie dziś wzorce, nie umiem oprzeć się ich klimatowi i nucie tajemnicy. Seria o rodzinie Hudsonów nie była moim ulubionym cyklem i dlatego do ostatniego tomu zbierałam się dość długo, ale w końcu przyszedł czas i na niego.
Rain i Austin są szczęśliwym małżeństwem i mają nastoletnią córkę Summer. Dziewczyna cieszy się życiem, rozwija talent muzyczny, spotyka się z chłopakami i ma dużą więź z Harleyem, pasierbem jej wujka Roya. Chłopak jest w znacznie gorszej sytuacji rodzinnej – czuje, że ojczym nie uważa go za prawdziwego syna, a jego matka po stracie córki popada w depresję i manię religijną. Summer próbuje pomóc przyjacielowi, ale codzienność coraz bardziej oddala ich od siebie, zwłaszcza gdy Summer rozpoczyna naukę w szkole muzycznej.
Nie wiem, czy to kwestia tego, że czytałam już tyle książek Andrews i miałam wysokie oczekiwania, tego, że dawno nie miałam do czynienia z jej twórczością i gust mi się zmienił, czy samej książki, ale bawiłam się na niej najgorzej ze wszystkich powieści Virginii. Chyba nawet seria o Willow bardziej mnie zaangażowała. W książkach tej autorki bardzo podobają mi się tajemnice, powolne odkrywanie sekretów z życia bohaterów, mroczna, niejednoznaczna atmosfera. Tutaj dostałam to jedynie pod koniec i to w skróconej formie. Przez większość czasu to typowa młodzieżówka opisująca zwyczajne problemy nastolatki – szukanie swojej drogi, pierwsze miłości, relacje rodzinne. Autorka starała się, jak mogła wprowadzić tu trochę tragizmu, ale ja w ogóle go nie czułam, może poza jedną wyjątkowo dramatyczną sytuacją. Niektóre rady i przemyślenia postaci wydawały mi się moralizatorskie, a do tego nie rozumiem, dlaczego Rain twierdzi, że jej przeszłość tak bardzo wpłynęła na Summer. Moim zdaniem dziewczyna przeżywałaby takie same problemy i dylematy, niezależnie od tego z jakiej rodziny by pochodziła. Ten rodzinny tragizm kojarzący się z grecką tragedią (to nawiązanie pada w samej książce) bardziej dotyczy wątku Harleya.
I wątek Harleya bardzo mi się podobał. Polubiłam tego chłopaka, a chemia między nim a Summer była bardzo wyczuwalna. Wątek jego matki Glendy, jej obsesji na punkcie zmarłej córeczki, chociaż krótki, był mroczny i przypominał inne książki Andrews. Podobnie zakończenie powieści, wątek poszukiwania biologicznego ojca Harleya, uwięzienie w małym domu i wątek haitańskiej ,,czarownicy” – wtedy naprawdę przypomniałam sobie za co lubiłam książki Andrews. Niestety, w tym tomie też nie polubiłam Roya i zakończenie jego wątku wydawało mi się przelukrowane. Moim zdaniem jego stosunek do Rain i wpędzanie w poczucie winy, że nie odwzajemniła jego uczuć, jest chore, podobnie jak traktowanie żony i pasierba. Wiem, że ta książka powstawała w trochę innych czasach, ale z punktu widzenia współczesnego człowieka tłumaczenie takich zachowań ,,miłością” jest dla mnie szkodliwe.
,,W blasku tęczy” czytało mi się lekko i przyjemnie, ale przez dłuższą część książki brakowało mi jakiejś myśli przewodniej, głównego wątku i tak ważnej u Andrews tajemnicy. Nie żałuję, że poznałam zakończenie tej historii, ale nie będę do niej wracać myślami.

,, Prawdziwa miłość nigdy nie staje się przeszłością(…) Kiedy kochasz kogoś naprawdę mocno, na całe życie zostaje ci w sercu blizna(…) Możesz robić, co chcesz, żeby zapomnieć o tej miłości, ale ona i tak wraca do ciebie jak fala, ilekroć masz spokojną chwilę.”

Recenzje książek Virginii Cleo Andrews zajmują ważne miejsce na moim profilu. Mimo że widzę ich wady, schematyczność i pewnie nieodpowiednie dziś wzorce, nie umiem oprzeć się ich klimatowi i nucie tajemnicy. Seria o rodzinie Hudsonów nie była moim ulubionym cyklem i dlatego do ostatniego tomu zbierałam się dość długo, ale w końcu przyszedł czas i na niego.
Rain i Austin są...

Z czystym sumieniem mogę przyznać, że ta książka ostatnimi dniami zupełnie mnie pochłonęła. Żyłam jej bohaterami i ich losem. Coś wspaniałego.

Z czystym sumieniem mogę przyznać, że ta książka ostatnimi dniami zupełnie mnie pochłonęła. Żyłam jej bohaterami i ich losem. Coś wspaniałego.

"Niekiedy wystarczy kilka sekund, jedna chwila, by miejsce tęczy na niebie zajęły czarne chmury i rozpętała się burza" (str 47)
Ostatnia część sagi i moim zdaniem najsłabsza, opowiedziana przez córkę naszej bohaterki, nastolatkę, której naiwność czasem powala. W trudne sytuacje jakie się pakuje na własne życzenie, mimo przestróg oddanych rodziców, odbierane są jako fatum ciążące nad tą rodziną. A nieszczęście ich niestety nie opuszcza.U jednych gości szczęście i zrozumienie, u innych smutek i żal za utraconą przeszłością,u kolejnych cierpienie , ból i samotność.Odpowiedzialność za wychowanie dzieci i wiara że nie dotknie ich nic złego i trauma po ich utracie odbijająca się na pozostałych członkach rodziny.Złudne nadzieje, że bogactwo zapewni bezpieczeństwo. Marzenie rozpływające się jak wiatr po odkryciu kolejnych tajemnic rodzinnych.
Czy życie w kłamstwie z poczuciem radości i zadowolenia, jest lepsze od poznania prawdy i wynikających stąd konsekwencji? Czy dojrzewanie polega na utracie złudzeń, czy upływie czasu, by zrozumieć pewne rzeczy?

"Niekiedy wystarczy kilka sekund, jedna chwila, by miejsce tęczy na niebie zajęły czarne chmury i rozpętała się burza" (str 47)
Ostatnia część sagi i moim zdaniem najsłabsza, opowiedziana przez córkę naszej bohaterki, nastolatkę, której naiwność czasem powala. W trudne sytuacje jakie się pakuje na własne życzenie, mimo przestróg oddanych rodziców, odbierane są jako fatum...

Książka ta jest ostatnią, czwartą częścią cyklu "Rodzina Hudson". Główną bohaterką tutaj jest już nie Rain, ale jej dorastająca córka, Summer (jest to często stosowany zabieg w prozie V.C.Andrews, gdzie narratorem ostatniej części cyklu jest córka, a bywa, że inny członek rodziny). Summer jest niewinną dziewczyną, wrażliwą, taką trochę "chowaną pod kloszem". Niestety nie przekonała mnie narracja w jej wydaniu- nawet najlepiej "ułożona" dziewczyna w wieku lat szesnastu stosuje inne okreslenia i wypowiada się inaczej, niż narratorka książki. I choć podobny zabieg zastosowała V.C.Andrews w ostatniej części sagi "Rodzina Casteel": "W krainie marzeń", gdzie narratorką jest jeszcze młodsza nastolatka, tam to nie razi. Zastanawiałam się nad różnicą- inne czasy akcji obu powieści, czy może chodzi tutaj o wiek Autorki, bardziej zaawansowany przy pisaniu "W blasku tęczy"- wiadomo, że starszej osobie ciężko jest wczuć się w rozumowanie nastolatki. Być może wiele osób zdziwi, że tak się uczepiłam tej narracji, ale przeszkadzała mi momentami na tyle, że Summer wydawała się lalkowatą, pustą panienką- a przecież tuż po swoich 16-tych urodzinach spotkało ją aż zbyt wiele negatywnych przeżyć- śmierć ciotki Glendy i poznanie prawdy o nieprzemijającej miłości wuja Roy'ale do jej matki, a w końcu gwałt... Naiwność wyszła dziewczynie najgorzej- ktoś wykorzystał jej niewinność, co poniekąd nie dziwi, że później sytuacja potoczyła się tak, a nie inaczej (mam na myśli nieodpowiedzialną wyprawę z Harley'em, która mogła skończyć się tragicznie). Jednocześnie- a dzieje się to mniej więcej w 2/3 książki- od czasu gdy adoptowany syn Roya- Harley i Summer decydują się odnaleźć biologicznego ojca Harley'a, książka naprawdę mnie wciągnęła. Być może, uwolniona od prowadzenia starych wątków, na których kontynuację najwyraźniej zabrakło Jej weny, V.C.Andrews rozwinęła skrzydła (a potrafi robić to w pięknym stylu) i wreszcie powieść nabrała życia. Dom na podstawie oktanoboku, haitańska czarownica mówiąca po francusku (trochę mnie tutaj zdziwiło, że Summer, uczennica znamienitej szkoły, nie umie rozpoznać francuskiego i nazywa język "haitańskim"),pokój w piwnicy (Autorka chyba miała jakąś słabość do opisywania ludzi skazanych na życie w zamkniętym w pokoju- pierwszy raz można o tym przeczytać w "Kwiatach na poddaszu"). Wszystkie te elementy i kilka innych sprawiło, że akcja nabrała dynamizmu, którego z początku w książce brakowało.
Polecam fanom Autorki oraz tym, którzy rozpoczęli "Rodzinę Hudson".

Książka ta jest ostatnią, czwartą częścią cyklu "Rodzina Hudson". Główną bohaterką tutaj jest już nie Rain, ale jej dorastająca córka, Summer (jest to często stosowany zabieg w prozie V.C.Andrews, gdzie narratorem ostatniej części cyklu jest córka, a bywa, że inny członek rodziny). Summer jest niewinną dziewczyną, wrażliwą, taką trochę "chowaną pod kloszem". Niestety...

Więcej tu było pozytywnych rozdziałów, ale oczywiście tych okropnych nie mogło zabraknąć. Najgorzej czytało mi się końcówkę, bo tam było najbardziej wstrząsająco. Na szczęście skończyło się wszystko dobrze, no i tą częścią zakończyłam całą serię ;)

Więcej tu było pozytywnych rozdziałów, ale oczywiście tych okropnych nie mogło zabraknąć. Najgorzej czytało mi się końcówkę, bo tam było najbardziej wstrząsająco. Na szczęście skończyło się wszystko dobrze, no i tą częścią zakończyłam całą serię ;)

Książka "W blasku tęczy" zamyka cykl o Rain - pięknej Mulatce, która w swoim życiu miała więcej rozczarowań i smutków niż włosów na głowie. Po trzech tomach przedstawionych z jej perspektywy przychodzi czas na ostatni - z perspektywy jej córki Summer. I tu krzywię brwi w rozczarowaniu.
Virginia Cleo Andrews przyzwyczaiła mnie, jako czytelnika do bardzo szablonowego kształtu swoich serii:
oto w czterech zwykle tomach opowiada historię niewinnej, pięknej dziewczyny o dobrym sercu, która wychowuje się wśród ludzi, których ma za rodzinę. Tymczasem jako nastolatka odkrywa, że przez całe życie była oszukiwana - osoby, które uważała za rodzinę są obcymi ludźmi, którzy jedynie zajmowali się jej wychowaniem, natomiast w rzeczywistości jest dziedziczką fortuny! Perspektywa zamiany nędznego mieszkania na willę o dziwo nie spotyka się z zachwytem. Na każdym kroku książka uczy nas, że pieniądze to nie wszytko. Tymczasem bez żadnego zaskoczenia, wątek powieści wyprowadza nas dalej - następuje wielki powrót niewinnej dziewczyny do prawdziwej rodziny. Rodziny o znaczącym i szanowanym nazwisku, którzy kryją mroczne tajemnice i dla których zachowanie dobrego imienia w opinii publicznej jest ważniejsze niż postępki dokonywane w czterech ścianach domostwa. Postępki okrutne, brudne i przerażające.
Nie wspomnę już o tym, że czytając już którąś z kolei serię tej Autorki, aż wstyd się przyznać, już nie szokują mnie związki pomiędzy bratem a siostrą...Kazirodztwo w jej powieściach jest naturalne jak zdejmowanie płaszcza. Nie szokuje zamykanie w piwnicy. Nie lecą łzy gdy bohaterowie giną w wypadkach, zostają sparaliżowani, popadają w obłęd. Ma się wrażenie, że odsetek chorych psychicznie ludzi przekracza 80% społeczeństwa.
Wyczerpały się pomysły Autorce, oj wyczerpały i dlatego nie wiem, czy sięgnę po kolejną historię rodzinną, mimo, że sobie po genialnych "Kwiatach na poddaszu" obiecałam przeczytać wszystkie książki Virginii Andrews.Tak, obiecałam sobie, że przeczytam wszystkie, a jednak, czy czytając jedną serię, nie jest przypadkiem tak, że zna się już zakończenie wszystkich?

Książka "W blasku tęczy" zamyka cykl o Rain - pięknej Mulatce, która w swoim życiu miała więcej rozczarowań i smutków niż włosów na głowie. Po trzech tomach przedstawionych z jej perspektywy przychodzi czas na ostatni - z perspektywy jej córki Summer. I tu krzywię brwi w rozczarowaniu.
Virginia Cleo Andrews przyzwyczaiła mnie, jako czytelnika do bardzo szablonowego...

Ostatnia już część,ale bardzo fajna.Summer szesnaste urodziny.Tak samo waleczna jak jej mama,Rain.Summer zakochana w Harleyu z którym wyjechała odkryć niektóre tajemnice przeszłości.

Ostatnia już część,ale bardzo fajna.Summer szesnaste urodziny.Tak samo waleczna jak jej mama,Rain.Summer zakochana w Harleyu z którym wyjechała odkryć niektóre tajemnice przeszłości.