„Wieczna księżniczka” to druga w moim dorobku powieść tej autorki. Po „kochanicach króla” było mi mało i wciąż chciałam więcej.. Nie jest jednak to powieść tak spektakularna jak wyżej wymieniona, ale cóż. Pani Gregory trzyma poziom..
Poznajmy tutaj Cataline, hiszpańską infantkę, która została w wieku lat trzech zaręczona z księciem Anglii, którego do dnia swoich 16 urodzin i dnia ślubu nie widziała na oczy. Catalina, chowana na hiszpańskim dworze, córka wojowniczej księżny, od urodzenia byłą wychowywana na to by zasiąść na angielskim tronie. Z początku niesnaski, jakie przechodziła ze swoim mężem Arturem, zaowocowały pełną szczerości i uczucia, miłością. Niestety, Artur niespodziewanie umiera a Catalina składa mu na łożu śmierci obietnicę, że królową zostanie mimo wszystko..
Philippa Gregory nie potrzebuje wielu słów. Jej opisy są składne, zwięzłe i przemawiają naprawdę obrazowo. Gdy czytamy jej powieści zostajemy przeniesieni w czasy królów, rycerzy…intryg i oszustw. Widzimy długie korytarze, słyszymy szelest sukni, czujemy fakturę rubinów jakimi wysadzana jest kolia królowej. Nikt nie może królowej dotknąć, nikt nie może słyszeć jej myśli, nikt nie może wiedzieć co królowa czuje.. Nikt.. prócz czytelnika, który staje się spowiednikiem i jednym z poddanych Cataliny…
Intrygi, oczywiście jak to na angielskim dworze, są wszechobecne. Jednak nie są tak perfidne i tak egoistyczne jak w „Kochanicach króla”… Tego trochę mi brakowało..
Bohaterowie.. Cóż, czasem główna postać wydawała mi się mdłą, bezmyślną dziewuchą, z drugiej strony zaś podziwiałam jej spokój i upór.. Powoli stawała się mentorką, choć czasem miałąm ochotę nią potrzasnąć i krzyknąć że „korona jej z głowy nie spadnie”.. Ale, ogólnie rzecz biorąc, infantka zdobyła moją sympatię..
Do Philippy Gregory i jej powieści będę wracać z zapartym tchem. Potrafi wszystko: oczarować, omamić, oburzyć, rozkochać! Zdecydowanie jestem pod jej wpływem i moje ciało, oczy i usta krzyczą: „Więcej”!
Jeśli ktoś nie zna jeszcze tej autorki a chciałby się z nią zbratać na pierwszy ogień polecam jednak „Kochanice”…
-Widziałam film, po co mam czytać? –ktoś odpowie.
Ja też widziałam film i byłam nim oczarowana. Oceniałam go na mocne 8/10. Jednak po przeczytaniu książki okazał się dziecinną igraszką, a ocena spadła do 5/10.. Ale wracając do tematu.
„Wieczna księżniczka” nie jest to może dzieło sztuki. Nie jest to może historia, która może oczarować.. Ale zdecydowanie może zaczarować klimat XVI wieku, zabobonnych religii i oficjalnego zachowania. Pisarka oczarowała mnie, a ja wychowałam się na książkach, gdzie normalne jest to że za oknem ma się smętarz, w miasteczku Salem wampiry wiodą prym, a śmiercionośny wirus zabija każdego, zostawiając tylko grupkę wybranych.. I to nagle BUM! Szokujące, że historia potrafi nieść takie opowieści. Krzyczę „MAŁO” i cóż… będę szukać więcej…

„Wieczna księżniczka” to druga w moim dorobku powieść tej autorki. Po „kochanicach króla” było mi mało i wciąż chciałam więcej.. Nie jest jednak to powieść tak spektakularna jak wyżej wymieniona, ale cóż. Pani Gregory trzyma poziom..
Poznajmy tutaj Cataline, hiszpańską infantkę, która została w wieku lat trzech zaręczona z księciem Anglii, którego do dnia swoich 16...