„Pierś” to opowiadanie Philipa Roth’a, w którym po raz pierwszy przedstawia nam swoje drugie (po Zuckermanie) alter ego - Davida Kepesh’a. Spotkanie jest dość krótkie, bo obliczone na około 60 stron, jednak nie sposób go zapomnieć. Poznajemy Davida, wykładowcę literatury na uniwersytecie stanu Nowy Jork, na chwilę przed tym jak zamienia się w pierś. Jednak nie jakieś tam niezauważalne, o nikłych rozmiarach piersiątko, a ogromną, rozmiarem zbliżoną do dorosłego mężczyzny, kobiecą pierś. Pytanie czy to początek czy koniec jego problemów?

Roth ewidentnie eksperymentuje tu ze swoim warsztatem. Jest to początkowa faza jego twórczości i czuć, że poszukuje kierunku rozwoju, ograniczając się do wyjątkowo krótkiej fabuły i dotykając historii naznaczonej elementami wykraczającymi poza świat rzeczywisty. Roth jest jednak pisarzem, który najlepiej czuje się ukazując dojmującą codzienność w szalonej rzeczywistości i wkraczając głęboko w losy swoich bohaterów, na co tu nie ma ani miejsca ani, chyba, ochoty. Dlatego cieszę się, że był to jednorazowy wyskok, bo choć daleko tu do ogólnego rozczarowania, to jednak zawód musi się pojawić, kiedy wiesz kto jest autorem. Roth, po prostu przyzwyczaił mnie do czegoś więcej.

Głównym problemem tej na poły groteski, na poły traktatu filozoficznego, jest to, że bez zaplecza biograficznego naszego protagonisty, nie bardzo mamy do czego odnieść jego nadzwyczajny przypadek. Także ganiamy od pomysłu do pomysłu, od skojarzenia, do skojarzenia i strzelamy ślepakami. Aby ułatwić nam ten szał kreatywności, Roth postanawia przemówić do nas przez swoją postać i co rusz wykłada nowe teorie, które tak jak nami, miotają również Davidem. Można odnieść wrażenie, że bohater przechodzi wręcz przez swoiste etapy żałoby. Najpierw nie chce w to uwierzyć, potem niesiony rozpaczą, desperacko szuka uwagi i czułości, by przejść w stan totalnego oszołomienia, zbliżonego do schizofrenii, kiedy nie wie, czy już obudził się z sennego koszmaru czy ciągle zapada w nowy. Kończy to wszystko akceptacją i reorganizacją życia, tak by móc uwieść świat swoją nową fizycznością. Wszystkim szczeblom rozwoju (bądź degradacji) psychicznego postaci, towarzyszą ogromne ilości interpretacji. David, tak jak my próbuje zrozumieć, co się dzieje, więc prowadzi nas za rękę, po wszystkim, na co sami próbujemy wpaść. Trochę przy tym, niestety, szarpie. Nie eskortuje nas do jasnych przestrzeni zrozumienia, gdzie wszystko staje się klarowne ani nie podrzuca na tyle subtelnych wskazówek, byśmy w pojedynkę mogli znaleźć wyjście z labiryntu znaczeń. Tworzy coś pomiędzy, co niestety, nie daje satysfakcji wynikającej z wiedzy ani płynącej z poszukiwania odpowiedzi.

Koniec końców, jest to opowieść o uzależnieniu od seksu. O radzeniu sobie z sytuacją, na którą nie mamy wpływu i nigdy nie mogliśmy jej przewidzieć. O wystawianiu sobie oceny na podstawie opinii innych. O tym czy nawet największa tragedia, może być nowym początkiem. Czy gdy wszystko się zawali, to nie jest paradoksalnie najspokojniejszy czas w naszym życiu. Mamy tu oczywiste nawiązanie (sam autor o tym wspomina) do Kafki i jego „Przemiany”. Mamy tu sporo humoru i specyficznej drwiny. Mamy krzyk rozpaczy i plan biznesowy. I tak dalej i dalej, aż do ostatnich zdań. Jednak przede wszystkim mamy tego wszystkiego, po prostu, za dużo, do przesady wprost i w zbyt mało wyrafinowany sposób. Szczególnie, przy tak śladowej ilości stron.

Nieuczciwością byłoby jednak napisać, że jest to pozycja czysto zła. Stanowi zwyczajnie pewną nieckę w bibliografii Rotha. Jednak oddzielając ją od nazwiska twórcy, wciąż jawi się jako kawałek wartościowej lektury. Szczególnie, że można ją skonsumować na raz, kilkukrotnie szczerze się uśmiechając i zastanawiając nad życiem. Swoim i każdym innym.

„Pierś” to opowiadanie Philipa Roth’a, w którym po raz pierwszy przedstawia nam swoje drugie (po Zuckermanie) alter ego - Davida Kepesh’a. Spotkanie jest dość krótkie, bo obliczone na około 60 stron, jednak nie sposób go zapomnieć. Poznajemy Davida, wykładowcę literatury na uniwersytecie stanu Nowy Jork, na chwilę przed tym jak zamienia się w pierś. Jednak nie jakieś tam...