Już ostatnia część trylogii "Wojny starożytnych" za mną. Musze przyznać, że pod koniec książki trudno było mi rozstać się z bohaterami, z którymi troszkę się zżyłam.

W "Rozbiciu" najbardziej wciągnęło mnie ostatnie 100 stron, opisujące finał całej wojny. Myślałam, że końcówka będzie sztucznie przedłużana, jednak tak się nie stało i książkę czytało mi się naprawdę szybko i przyjemnie.

Czytając książki tego autora należy pamiętać, że ma on dość "toporny" styl pisania. W całej "Wojnie starożytnych" było całe mnóstwo szczegółowych opisów bitew, czasem niestety bardzo podobnych do siebie. Rozumiem, że pan Knaak chciał w ten sposób podkreślić ilość starć oraz trud włożony w walce z Płonącym Legionem, jednak jest tego troszkę za dużo. Czymś co może również irytować, szczególnie w dwóch ostatnich powieściach, jest to, że autor lubi nam przypominać co się działo wcześniej lub kto jest kim i tak dalej. Jest to fajny zabieg, jeśli ktoś rozwleka czytanie tych książek w czasie, ale moim zdaniem to niepotrzebnie przedłuża książkę.

Nie ujmuje to faktu, że cały pomysł na fabułę był bardzo dobry. Historia wciąga, mimo że posiada wiele skomplikowanych wątków. Większość bohaterów została całkiem nieźle wykreowana. W "Rozbiciu" postaciami, w których mi coś przeszkadzało byli Deathwing (Śmiercioskrzydły/ Skrzydła śmierci) oraz Azshara. W mojej opinii, Aspektowi Ziemi odebrano nieco inteligencji i nie został tak świetnie przedstawiony jak w "Dniu smoka", jednak można to wybaczyć ze względu na obłąkanie Nelthariona. Podobnie jest w przypadku Królowej Kaldorei. W tej części wydawała mi się taką głupiutką i pustą kobietą, a przecież odznaczała się sprytem, a także dobrze władała magią.
Miłą odmianą okazał się Illidan, który w tej części ma swój charakter i prezentuje się o niebo lepiej niż w "Studni wieczności", czy "Duszy demona".

Pośród wszystkich 3 książek trudno mi jest wskazać mojego faworyta, jednak po głębszym zastanowieniu wydaje mi się, że najbardziej podobało mi się "Rozbicie". Czytało mi się je najprzyjemniej, urzekł mnie wątek z Tyrande oraz poszukiwaniem Duszy demona, a także zakończenie, które pochłonęło mnie bez reszty.

Polecam "Rozbicie", a także całą trylogię "Wojny starożytnych" szczególnie fanom gier z uniwersum Warcrafta. Zawarto tutaj ogromny kawał historii, która bezustannie przewija się przez kolejne opowiadania, książki czy dodatki do gry i stanowi podstawę całego uniwersum.

Już ostatnia część trylogii "Wojny starożytnych" za mną. Musze przyznać, że pod koniec książki trudno było mi rozstać się z bohaterami, z którymi troszkę się zżyłam.

W "Rozbiciu" najbardziej wciągnęło mnie ostatnie 100 stron, opisujące finał całej wojny. Myślałam, że końcówka będzie sztucznie przedłużana, jednak tak się nie stało i książkę czytało mi się naprawdę szybko i...