Zupełnie nie rozumiem, czemu książki Davida Almonda nie zyskały popularności, zwłaszcza w naszym kraju. Cienką, brązową książeczkę wypatrzyłam w najciemniejszym kącie biblioteki. Nie podziewałam się po niej zbyt wiele, zwłaszcza, że wcześniej przeczytałam ,,Skrzydlaka" tego samego autora i byłam pewna, że to najlepsza jego książka, do tego zniechęciła mnie okładka i umieszczony na niej opis. Oczywiście, myliłam się i spędziłam wieczór przy lekturze, kilka długich, zimowych godzin. Powieść ma w sobie magię, ale nie tą od fajerwerków i widowiskowych zaklęć, i nie taką, którą władają małe stworki lub znudzone i zakompleksione nastolatki. Świat, który został przedstawiony w książce z pozoru jest nasz, zwyczajny i znany, ale im dalej, tym bardziej odrealniony i niesamowity się staje. Książki Almonda mają właśnie ten charakterystyczny, nieziemski klimat, jednocześnie ciepły i mroźny, który przyciąga jak magnes. Opowieść jest o dzieciach i napisana dla dzieci, ale myślę, że ,,Powrót z bezkresu" z przyjemnością przeczytałoby wielu dorosłych i nastolatków. Podziwiam autora za to, w jaki sposób potrafi pisać o rzeczach ważnych i niepokojących, jak łatwo i naturalnie zahacza o sprawy nie z tego świata. Polecam wszystkim, zwłaszcza tym, którzy lubią zimę i potrafią cenić rzeczy, nad którymi nie zastanawiamy się na co dzień.

Zupełnie nie rozumiem, czemu książki Davida Almonda nie zyskały popularności, zwłaszcza w naszym kraju. Cienką, brązową książeczkę wypatrzyłam w najciemniejszym kącie biblioteki. Nie podziewałam się po niej zbyt wiele, zwłaszcza, że wcześniej przeczytałam ,,Skrzydlaka" tego samego autora i byłam pewna, że to najlepsza jego książka, do tego zniechęciła mnie okładka i...