Ostatnia powieść Hoffmanna ma dwóch bohaterów. Spośród tej dwójki, to kot Mruczysław zdaje się być bardziej ludzki, prezentując pełen wachlarz właściwych nam przywar i słabości. Kapelmistrz Kreisler z kolei, wzorowany na samym autorze, choć zmienny i porywczy, ujawnia podejrzanie dużo szlachetności. W niczym to jednak nie przeszkadza, bo Hoffman to stary wyjadacz, który duży talent łączy ze sprawnym warsztatem. Bez trudu wciąga więc czytelnika w zawiłą historię, w której nie brakuje żadnego z obowiązkowych elementów: miłości, śmierci, tajemnicy, ale także głębokiej refleksji, rozważań nad muzyką, czy wreszcie pierwszorzędnej ironii.
Nawet fakt, iż Hoffmann dokonał żywota, nim zdążył "Poglądy" ukończyć, w niczym mi nie przeszkadza (w sensie literackim, rzecz jasna), bo to, co pozostawił autor, posiadający swoją drogą patent na poruszanie strun mojej duszy, znakomicie pobudza czytelnika do chwycenia wolno zwisających nitek i splątania ich we własny, niepowtarzalny węzeł.

Ostatnia powieść Hoffmanna ma dwóch bohaterów. Spośród tej dwójki, to kot Mruczysław zdaje się być bardziej ludzki, prezentując pełen wachlarz właściwych nam przywar i słabości. Kapelmistrz Kreisler z kolei, wzorowany na samym autorze, choć zmienny i porywczy, ujawnia podejrzanie dużo szlachetności. W niczym to jednak nie przeszkadza, bo Hoffman to stary wyjadacz, który...