Po "Sprawie Dantona" Przybyszewskiej potrzebne mi było jakieś w miarę przystępne opracowanie życia i działalności Robespierre'a dla poznania kontekstu historycznego i politycznego, padło na książkę Ruth Scurr...
Z żalem stwierdzam, że nie czuję się dużo mądrzejsza po jej przeczytaniu niż przed. Przede wszystkim gąszcz francuskich ugrupowań politycznych i płaszczyzny, na jakich się ze sobą ścierały, nadal jest dla mnie głęboko niejasny, raczej mętny i cokolwiek nieprzejrzysty, a często przywoływane fragmenty wystąpień deputowanych raczej przekonały mnie, że panowie kruszyli kopie o słowa i słówka, definicje i odcinanie kuponów od swoich poprzednich zasług niż prowadzeniem jakiejkolwiek rzeczowej dyskusji. Mniej więcej po egzekucji króla Ludwika XVI w dyskusjach politycznych dominuje ton "kto jest bardziej", a kto powinien zacząć się bać o swoją skórę, co jest mniej więcej tak pasjonujące, jak polska polityka.
Ciężko mi powiedzieć, czy autorka też była "chora na Robespierre'a". na ile mogłam ocenić, wydaje się zachowywać trzeźwe podejście, dystans i obiektywność. Czy dlatego książka jest sucha, nudnawa i raczej beznamiętna? Trudno powiedzieć, na ile jest to sprawa warsztatu, a na ile bohatera opowieści, skoro Robespierre był do znudzenia uczciwy i nigdy nie wplątał się w żaden skandal. Inna sprawa, że ten wzór cnót, o którym można powiedzieć wszystko, ale przede wszystkim to, że był dosłownie nieludzki, pod koniec zaczyna budzić szczerą antypatię połączoną z całkiem zasadnymi wątpliwościami, czy był poczytalny. Kwestia punktu widzenia autorki czy sugestia wynikająca z przedstawionych faktów?

Po "Sprawie Dantona" Przybyszewskiej potrzebne mi było jakieś w miarę przystępne opracowanie życia i działalności Robespierre'a dla poznania kontekstu historycznego i politycznego, padło na książkę Ruth Scurr...
Z żalem stwierdzam, że nie czuję się dużo mądrzejsza po jej przeczytaniu niż przed. Przede wszystkim gąszcz francuskich ugrupowań politycznych i płaszczyzny, na...