Książkę bez wątpienia można zaliczyć do wybitnych dzieł dziedziny antropologii i kryminalistyki. Autorka w zręczny sposób przedstawia tajniki swojej pracy, wplatając prawdziwe, tragiczne historie zmarłych ludzi pomiędzy naukowe opisy prowadzonych przez nią czynności. Jednym z atutów książki jest ponadto jej niedostępność i pewnie nie miałabym nigdy okazji jej przeczytać, gdyby nie polowanie na nią mojego męża. Czytelnikowi któremu obce są działania antropologów czy lekarzy sądowych i patologów ciężko uzmysłowić sobie, jak wielki ciężar wiedzy spoczywa na autorce. To książka którą zaczyna czytać się rano, a kończy późno w nocy, bo nie sposób się od niej oderwać. Szczegółowe, może niekiedy zbyt szczegółowe opisy pozwalają a wręcz zmuszają na podróż w czasie i przestrzeni i przeniesienie się do miejsc akcji zaskakujących zgonów. Podczas lektury nieodzowną myślą jaka towarzyszyła mi na kolejnych stronach była myśl "po co to wszystko?" Czy godziny, dnie i miesiące wyczerpującej psychicznie pracy są warte tego, żeby odkryć tożsamość zwłok sprzed kilku a nawet kilkunastu lat? W tekście znajdziemy znany cytat odnoszący się do tego, że śmierć ludzi to zdarzenie, ale śmierć jednostki to tragedia. Śmierć otacza nas każdego dnia, jednak jej ogrom dociera dopiero wtedy, kiedy dotyka kogoś nam bliskiego. Praca antropologa polega właśnie na kojeniu dusz tych, którzy utracili swoich bliskich i z nienaturalnych okoliczności nie mogli ich pochować.

Książkę bez wątpienia można zaliczyć do wybitnych dzieł dziedziny antropologii i kryminalistyki. Autorka w zręczny sposób przedstawia tajniki swojej pracy, wplatając prawdziwe, tragiczne historie zmarłych ludzi pomiędzy naukowe opisy prowadzonych przez nią czynności. Jednym z atutów książki jest ponadto jej niedostępność i pewnie nie miałabym nigdy okazji jej przeczytać,...