Warsztatowo jest rzemieślniczo dobre, ale to tyle. Historia nie porywa, na dobrą sprawę ciężko tu znaleźć jakiś szczególny motyw przewodni, bo sama technologia to trochę mało. Ale czytało się ok.

Warsztatowo jest rzemieślniczo dobre, ale to tyle. Historia nie porywa, na dobrą sprawę ciężko tu znaleźć jakiś szczególny motyw przewodni, bo sama technologia to trochę mało. Ale czytało się ok.

Kevin J.Anderson - wyrobnik podszywający się pod oryginalną Diunę.
Doug Beason - wyrobnik wyrobnika.
Razem stworzyli unikatowe dzieło - arcydzieło w kategorii klisza, szablon, schematyzm.
Nie ma tu nic oryginalnego, wtórność goni ściągi z innych produktów, autorzy wzorcowo potrafili nie dodać nic oryginalnego od siebie.
Rzadkie zagrożenia, emocje i pchanie fabuły do przodu zapewniają durne i niezrozumiałe w świetle rozwoju fabuły działania poszczególnych bohaterów.
Bohaterowie czują, myślą i żyją jakby zostali wynajęci z planu "Sharknado".
Taka "Księga Ptaha" Van Vogta liczyła sobie zaledwie 160 stron, a była upchana fabułą, treścią gęsto niczym Tokio Japończykami. Tymczasem tutaj jest nudno, powieść dłuży się niemiłosiernie, nic się nie dzieje, liczy sobie 350 stron, a równie dobrze mogłoby być 200 mniej. Pod tym względem przypomina "uznane" dziełko polskiej myśli s-f, czyli niesławny "Płomień" M. Salik.
Element science w tym tzw. science-fiction sprowadza się do nadużywania ogólników i poruszania się w około tematu, czytelnikowi powinno zatem wystarczyć, że mamy nanoboty (a, nie przepraszam, to by było za trudne słowo - nanostworki).
Do tego brak jest wyraźnego zakończenia, całość kończy się niemrawo i w sumie nie wiadomo nic, jeśli idzie o motywacje obcych.
I taki kapiszon swego czasu wydawnictwo Amber sprzedawało w twardej okładce w serii "Mistrzowie s-f".

Kevin J.Anderson - wyrobnik podszywający się pod oryginalną Diunę.
Doug Beason - wyrobnik wyrobnika.
Razem stworzyli unikatowe dzieło - arcydzieło w kategorii klisza, szablon, schematyzm.
Nie ma tu nic oryginalnego, wtórność goni ściągi z innych produktów, autorzy wzorcowo potrafili nie dodać nic oryginalnego od siebie.
Rzadkie zagrożenia, emocje i pchanie fabuły do...

Jak dla mnie doskonała książka. Może nie napisana ze specjalnym polotem, jednak Anderson chyba taki ma styl, jego ksiazki z cyklu o Diunie też nie są porywające.
Na pewno jednak warta przeczytania. Przede wszystkim świetny jest pomysł. W całej bowiem literaturze Sci-fi jest bardzo niewiele książek gdzie główną rolę odgrywa nanotechnologia. Ja osobiście czytałem tylko jedną, mianowicie "Rój" Crichtona. Dziwi mnie to trochę ,że taki dobry temat został mizernie wykorzystany, kiedy przecież możliwości nanotechnologii są po prostu nieskończone. Od uczynienia człowieka nieśmiertelnym, przez wykorzystanie przemysłowe ,także w ochronie środowiska aż po śmiertelne zagrożenie dla ludzkości czy nawet Ziemi jako całości. O tym wszystkim traktuje tą książka a czyta się ją znacznie lepiej niż "Rój"
Ostatnie 20% książki trzymało mnie w wielkim napięciu i z trudem powstrzymywalem się żeby nie zobaczyć na koniec jaki będzie finał. Cała reszta też jest całkiem niezła. Akcja rozgrywa się na Księżycu, Antarktydzie
Jedynie co mnie trochę zawiodło to zakończenie aż się prosi o następną część albo nawet o dwie książki, jedną kontynuującą główną oś akcii drugą rozwijającą pewien wątek, który został jakby zamieciony pod dywan.
Jak by nie było bardzo polecam.

Jak dla mnie doskonała książka. Może nie napisana ze specjalnym polotem, jednak Anderson chyba taki ma styl, jego ksiazki z cyklu o Diunie też nie są porywające.
Na pewno jednak warta przeczytania. Przede wszystkim świetny jest pomysł. W całej bowiem literaturze Sci-fi jest bardzo niewiele książek gdzie główną rolę odgrywa nanotechnologia. Ja osobiście czytałem tylko...

Tak naprawdę to w książce nic się nie dzieje, wystarczy przeczytać 10 stron i to cała akcja. Książkę można opowiedzieć w jednym zdaniu. Na Księżycu buduje się miasto obcych (bohaterowie zadają miliony pytań po co obcy to robią)i tyle, autor nie kończy książki urywa ot tak sobie.

Tak naprawdę to w książce nic się nie dzieje, wystarczy przeczytać 10 stron i to cała akcja. Książkę można opowiedzieć w jednym zdaniu. Na Księżycu buduje się miasto obcych (bohaterowie zadają miliony pytań po co obcy to robią)i tyle, autor nie kończy książki urywa ot tak sobie.

Historia zgrabnie się rozwija przez całą książkę zapominając się jednak skończyć.

Historia zgrabnie się rozwija przez całą książkę zapominając się jednak skończyć.

Dean Beason nie doczekał się przełożenia na język polski wielu swoich książek, raptem kilka pisanych w duecie z K.J. Andersonem. Kevin J. Anderson to z kolei rzemieślnik mający za sobą wiele pozycji z uniwersum Star Wars czy Diuny. Współpraca tych panów zaowocowała lekką, nieszczególnie wymagającą, ale sprawnie napisaną powieścią s-f.

Do Budowniczych Nieskończoności wróciłem całe lata po pierwszej lekturze tej książki. To zawsze lekkie ryzyko - w końcu gust mógł się zmienić. Na pewno też jestem bardziej wybredny i pewnie znajdę luki w rozumowaniu autorów, których to luk wcześniej nie wyłapałem.

A jednak powieść wciąż czyta się bezproblemowo - akcja mknie do przodu, bohaterowie są całkiem sympatyczni, a sama tematyka ma potencjał. Niestety jest też sporo dziur fabularnych i pomysłów rodem z Hollywood - tyleż widowiskowych co głupich (szczególnie w drugiej połowie książki, kiedy to wszyscy bohaterowie zaczynają popełniać monumentalne głupstwa jak np dr. Parvu i jego eksperymenty, albo dokonują niemożliwego jak Eryka i jej osiągnięcia w pracy z obcymi nanobotami). Niemniej jednak jako lektura na weekend sprawdzi się doskonale.

Dean Beason nie doczekał się przełożenia na język polski wielu swoich książek, raptem kilka pisanych w duecie z K.J. Andersonem. Kevin J. Anderson to z kolei rzemieślnik mający za sobą wiele pozycji z uniwersum Star Wars czy Diuny. Współpraca tych panów zaowocowała lekką, nieszczególnie wymagającą, ale sprawnie napisaną powieścią s-f.

Do Budowniczych Nieskończoności...