Z zasady nie wystawiam oceny gdy nie uda mi się ukończyć książki, tak też jest i w tym wypadku. Miałem bowiem dość po 10 stronach, a dobrnąwszy z trudem i mozołem do 1/4 odpadłem zupełnie i dałem sobie spokój, bo łapałem się, że nie bardzo pamiętam co właściwie przed chwilą przeczytałem - przyswajalność na poziomie zerowym. Wszystko jest utopione w ciągnącej się narracji i opisach naszpikowanych wymyślnymi wyobrażeniami. Smakuje ów styl jakby był przyozdabiany wręcz na siłę - te wszystkie stylistyczne środki też trzeba umieć stosować z wdziękiem i umiarem, bo w nadmiarze szkodzą niczym przesyt przypraw w zupie. Lektura nie dawała mi tu żadnej przyjemności, trzeba było się zmuszać, by się wgryzać w treść miast płynąć z prądem liter. Poprawna lektura wymagałaby żmudnego, skrupulatnego odzierania całej tej opisowej, lirycznej lepkości z wszystkich tych barokowych ozdobników, aż do gołej treści (której by to pewnie w efekcie niewiele zostało). Pobieżne przekartkowanie reszty tekstu pokazuje, że niewiele się dalej zmienia.

Niech świadectwem będzie to, że dałem sobie spokój mimo znikomej objętości dzieła. Toż to zaledwie 200 stron miniaturowego, kieszonkowego wręcz formatu - można by się zmusić, zagryźć zęby i ukończyć, przegryźć się i przedrzeć, jak to już czasem robiłem z niektórymi tragicznie słabymi knotami, by potem uczciwie zrugać i ocenić - nie mam jednak na to cienia ochoty, już się widzę oczyma wyobraźni jak zaczynam kartkować zamiast czytać. Szkoda czasu.

Autor był znanym poetą i to się w jego prozie daje odczuć w tym najgorszym znaczeniu. Pewno są ludzie, którzy lubują się we wczytywaniu w podobnego gatunku akapity i chłonięciu ich ulotnych wyobrażeń, zamiast jak ja, sunąć wzdłuż osi fabuły, podążając za właściwą historią, a nie tylko garścią efemerycznych obrazów - może i niech próbują. Jest to jak się zdaje ten właśnie gatunek ludzki, który lubuje się w kompletnie niestrawnych dla mnie Schulzu czy Kawabacie. Ja jednak skapitulowałem; wywieszam łopoczącą, białą flagę na ruinach porzuconego zamku.

Z zasady nie wystawiam oceny gdy nie uda mi się ukończyć książki, tak też jest i w tym wypadku. Miałem bowiem dość po 10 stronach, a dobrnąwszy z trudem i mozołem do 1/4 odpadłem zupełnie i dałem sobie spokój, bo łapałem się, że nie bardzo pamiętam co właściwie przed chwilą przeczytałem - przyswajalność na poziomie zerowym. Wszystko jest utopione w ciągnącej się narracji i...

Myślę że nazwanie tej książki "biblią surrealizmu" nie będzie zbyt dużym nadużyciem. Aragon stworzył klimat który Cortazar prawdopodobnie chciał wykreować w swojej "Grze w klasy" tyle że z dużo lepszym efektem. Trochę filozofii i różnego typu rozważań, ale nigdy do przesady. Wolność odnajdywana oczami poety w zwykłej codzienności której doświadczają wszyscy. Tylko Aragon potrafi zrobić z wizyty u fryzjera podróż do innego wymiaru.

Myślę że nazwanie tej książki "biblią surrealizmu" nie będzie zbyt dużym nadużyciem. Aragon stworzył klimat który Cortazar prawdopodobnie chciał wykreować w swojej "Grze w klasy" tyle że z dużo lepszym efektem. Trochę filozofii i różnego typu rozważań, ale nigdy do przesady. Wolność odnajdywana oczami poety w zwykłej codzienności której doświadczają wszyscy. Tylko Aragon...

“(…) wszystko podobnie jest urojone.”

Surrealistyczny oniryk - książka, która nie wybacza rozkojarzenia. Maluje w umyśle czytelnika piękne, czasem na pierwszy rzut oka absurdalne wręcz strumienie obrazów przenikające się wzajemnie w pełni świadomej malignie.

W pierwszej części Aragon szuka inspiracji w miejscach, które osobiście przed lekturą uznawałem za bezduszne i nieciekawe, nowe i nieprzyjaźnie ludzkie (Paryż: zakłady fryzjerskie, restauracje, domy publiczne i cały sort mniej lub bardziej szemrano-szanowanych, mało-dużych przedsiębiorstw miejskich). Nadaje sens i znaczenie, uwypukla symbolikę i burzy kanony. Autor udowadnia tym samym, że metafizyka czai się wszędzie, gdy człowiek uznaje wyższość zmysłów, zaciera granicę pomiędzy światem namacalnym, a myślowym. Kiedy uplastycznia swoją tolerancję.

W drugiej partii, główny bohater przechadza się z dwójką przyjaciół po parku Buttes-Chaumont, gdzie książka dzieli się na osiemnaście rozdziałów będących na przemian powieściowymi i eseistycznymi traktatami filozoficznymi dotykającymi poczucia natury i mitu nowoczesności.

Wybaczcie Państwo ten konieczny truizm: Jest to książka trudna i wymagająca. Przeczytanie jej jeden, jedyny raz i zrozumienie całości graniczy z cudem. Oczywiście jeśli “rozumienie całości” uznamy za “rozumienie dostateczne”… w końcu doświadczenie człowiecze jest zbyt skomplikowane, by przekazać/zrozumieć je w pełni za pomocą literek używając nawet najbardziej precyzyjnego dostępnego języka.

W moim przypadku niezmiernie ciężko o niej pisać, ponieważ obrazy tworzone w czasie teraźniejszym podczas lektury bezzwłocznie ulatują w głuchą przestrzeń demencji. Kiedy o tym rozmyślam odnoszę wrażenie, że tak właśnie powinno być, że to słuszna reakcja, że taka jest kolej rzeczy (“Wchodźcie, wchodźcie, to tutaj zaczynają się królestwa doznań błyskawicznych”).

“(…) wszystko podobnie jest urojone.”

Surrealistyczny oniryk - książka, która nie wybacza rozkojarzenia. Maluje w umyśle czytelnika piękne, czasem na pierwszy rzut oka absurdalne wręcz strumienie obrazów przenikające się wzajemnie w pełni świadomej malignie.

W pierwszej części Aragon szuka inspiracji w miejscach, które osobiście przed lekturą uznawałem za bezduszne i...

Jakkolwiek nie sposób nie docenić umiejętności Aragona do wnikliwych i plastycznych opisów, to samo przesłanie tej książki nie jest dla mnie jasne i ciężko ocenić, czy o jakieś głębsze przemyślenia tu chodziło. Książkę czytało się bardzo ciężko i na pewno do niej nie wrócę. Ładne wydanie i wierzę, że dobre tłumaczenie, ale jest to dla mnie dzieło zbyt "literackie" a za mało odnoszące się do jakichś istotnych zagadnień.

Jakkolwiek nie sposób nie docenić umiejętności Aragona do wnikliwych i plastycznych opisów, to samo przesłanie tej książki nie jest dla mnie jasne i ciężko ocenić, czy o jakieś głębsze przemyślenia tu chodziło. Książkę czytało się bardzo ciężko i na pewno do niej nie wrócę. Ładne wydanie i wierzę, że dobre tłumaczenie, ale jest to dla mnie dzieło zbyt "literackie"...

Niektóre książki wypada znać, więc sięgnęłam i po tę krótką powieść Aragona. Zdecydowanie miałam nadzieję na więcej. Ale cóż, surrealizm nigdy nie był mi bliski i nie zostałam kupiona przez ten przewodnik dla rozmarzonych hipsterów. Właściwie nic mnie w "Wieśniaku paryskim" nie ujęło. Stąd tylko "dwójka".

Niektóre książki wypada znać, więc sięgnęłam i po tę krótką powieść Aragona. Zdecydowanie miałam nadzieję na więcej. Ale cóż, surrealizm nigdy nie był mi bliski i nie zostałam kupiona przez ten przewodnik dla rozmarzonych hipsterów. Właściwie nic mnie w "Wieśniaku paryskim" nie ujęło. Stąd tylko "dwójka".

Dokument o surrealizmie i ruchu dada, z pierwszego okresu pisarstwa Aragona, znamienny dla dalszej aktywności twórczej...
Kto ceni błyskotliwość i wnikliwą poetycka relację z wielu miejsc Paryża...może się pokusić o te lekturę...to mała skarbnica erudycji.

Dokument o surrealizmie i ruchu dada, z pierwszego okresu pisarstwa Aragona, znamienny dla dalszej aktywności twórczej...
Kto ceni błyskotliwość i wnikliwą poetycka relację z wielu miejsc Paryża...może się pokusić o te lekturę...to mała skarbnica erudycji.