Wampiry się panoszą wszędzie, co można bez problemu zauważyć od razu po wejściu do księgarni. Kilka lat temu nie były jeszcze tak modne, łatwiej było znaleźć ciekawą i nietuzinkową lekturę z tej tematyki, chociaż nie było ich dużo. Jakby świat zapomniał o tak ważnym wątku w kulturze chyba wszystkich narodów. I właśnie w owym czasie - wampirzej suszy - pojawiła się "Ugrofińska wampirzyca"*.

Noémi Szécsi przedstawia wampiry w sposób nader interesujący. Człowiek wampirem się rodzi, może pić krew za życia, ale ma ona działanie dopiero po jego śmierci. Są ugryzienia, litry życiodajnego płynu, czyli wszystko tak, jak być powinno. Główną bohaterką jest Jerne, która nie ma specjalnej ochoty, by pić krew, jednak jej babcia, z którą mieszka, uważa, że Jerne jest żałosną podróbką wampira i wciąż się zastanawia, dlaczego w ogóle się nią przejmuje.

Babcia jest naprawdę fascynująca - przybierała wiele różnych imion, już nawet nie da się ich spamiętać i była wieloma znanymi postaciami historycznymi (np. Elżbietą Batory) oraz romansowała z niezliczoną ilością sławnych ludzi. Uwielbia krew, nawet przemianę w nietoperza, jednak ma zasadę - nigdy nie sprowadza ofiar do domu. I jest zawiedziona swoją wnuczką.

Jerne zaś jest bajkopisarką. Jako wampirzyca nie musi się martwić o jako taki byt, ale potrzebuje zajęcia dla przykrywki, więc pisze, ponieważ jest kiepska. Jednak gdy się okazuje, że wszyscy się pomylili względem jej zdolności - babcia zabrania jej pisać, żeby nie zwracała na siebie uwagi.

Oprócz klasycznej (bo z pewnością nie przesłodzonej) historii o wampirach, mamy też wgląd w węgierską kulturę i społeczeństwo, ciekawie przedstawione aspekty psychologii innych bohaterów oraz wplecione bajki o zwierzętach. Moim zdaniem jednak najfajniejsza jest tutaj babcia i w pełni rozumiem, dlaczego nie mogła znieść Jerne, bo taki wampir to... babcia miała rację.

W "Ugrofińskiej wampirzycy" występują również śladowe ilości aniołów.

Książka może nie zachwyca, niektórym zdarzało się twierdzić, że nic się tam nie dzieje, jednak mi się bardzo podobała. Wampirze perypetie rozśmieszały, ale też skłaniały do zastanowienia nad różnymi rzeczami (między innymi moralnością firm przewozowych). To lektura wymagająca, satyryczna i na pewno nie można jej czytać z nastawieniem na świetną bezwysiłkową rozrywkę. Ją trzeba docenić.

Gorąco polecam fanom wampirów dla świeższego spojrzenia! ;).

*Rok wydania oryginalnego to 2002, polskiego 2005. Dla porównania - "Zmierzch" świat 2005, Polska 2007.

Wampiry się panoszą wszędzie, co można bez problemu zauważyć od razu po wejściu do księgarni. Kilka lat temu nie były jeszcze tak modne, łatwiej było znaleźć ciekawą i nietuzinkową lekturę z tej tematyki, chociaż nie było ich dużo. Jakby świat zapomniał o tak ważnym wątku w kulturze chyba wszystkich narodów. I właśnie w owym czasie - wampirzej suszy - pojawiła się...