XIX wiek przynosi niemałą eksplozję popularności postaci Twardowskiego. Pod zaborami i w romantyzmie bardzo potrzeba nam wyraźnych postaci, bohaterów narodowych, uosabiających nasze cechy i tak dalej. Tekstów jest więc wiele, obok słynnego Kraszewskiego i mniej słynnego Wójcickiego, sięgam też po najsłynniejszego Mickiewicza i jego Panią Twardowską.

Punktem wyjścia jest tutaj hulanka i zabawa (słynne jedzenie, picie, lulek palenie), wieszcz zaczyna zatem tam gdzie Kraszewski z Wójcickim kończyli - w karczmie Rzym. I jest ta anegdotka bardzo ciekawym, niepozbawionym humoru uzupełnieniem innych tekstów. Ciekawym bo innym. Nie ma wątków religijnych, są swawole, Twardowski to tutaj szlachcic pełną gębą, cwany i sprytny, dużo tu humoru. Twardowski opisany pod nieco innym kątem, zupełnie innym niż w obszerniejszych i poważniejszych wersjach K i W. Zatem świeżość, swawola, zabawa.

Więcej pisać mi się nie chce, dodam że sięgnąć warto bo stosunek długości do ilości zabawy i jakości tekstu (jaka rytmika, TO PŁYNIE!) jest nad wyraz zadowalający. Zachęcam.

XIX wiek przynosi niemałą eksplozję popularności postaci Twardowskiego. Pod zaborami i w romantyzmie bardzo potrzeba nam wyraźnych postaci, bohaterów narodowych, uosabiających nasze cechy i tak dalej. Tekstów jest więc wiele, obok słynnego Kraszewskiego i mniej słynnego Wójcickiego, sięgam też po najsłynniejszego Mickiewicza i jego Panią Twardowską.

Punktem wyjścia jest...