No i zaczęło się. Z tego co przeczytałem, wkroczyliśmy w końcu na tereny rosyjskich autorów. Okazuje się, że nasz ulubiony barbarzyńca ma wierne i twórcze grono wielbicieli w największym kraju świata.
Zobaczmy więc gdzie nas to zaprowadzi...

Akcja poprowadzona jest nieliniowo. Zaczyna się, potem daje nam retrospekcję, potem znów leci, a potem kolejne retrospekcje i tak przez cały pierwszy akt.
Conan jest tutaj magicznie spętanym niewolnikiem i gladiatorem w mocy satrapy bardzo potężnego Khorajskiego miasta. Turański szach, będący w gościach u rzeczonego satrapy wystawia przeciw niemu swojego najlepszego strażnika. W grę wchodzą klejnoty i wielkie pieniądze, które obaj władcy postawili na swoich faworytów.
Tym czego nie wiedzą, jest fakt, że ten pojedynek był od dawna zapowiadany w prastarych proroctwach i dosłownie doprowadzić może do końca świata.
Muszę przyznać, że tom ten kiedy czytałem go pierwszy raz podobał mi się bardziej niż ostatnio. Fabuła jest zdecydowanie oryginalna, ale miejscami prowadzona dość dziwnie. Dla przykładu w trzeciej ćwiartce prawie Conana nie uświadczymy.

Skoro o nim mowa, to przedstawiony tutaj został naprawdę dobrze. Choć jego zdolności mogą troszkę zgrzytać, to nadrabia to charakterem. Zaraz na początku mamy po prostu kapitalny motyw, gdy szach próbuje go poniżyć, ufny w krępujące Conana czary. Miodnie zostaje to rozwiązane.

Pozostałe postacie są niestety najwyżej dwuwymiarowe. Obaj władcy to niemal bolszewickie obrazy zepsutej arystokracji. Kult końca świata jest bezbarwny, podobnie jak pozostali mieszkańcy miasta. Z nich wszystkich najbardziej wybija się czarodziej satrapy, oraz amazonka, którą Conan uwalnia z zagrody gladiatorów. Spora sympatią może też cieszyć się pewien pijak, któremu poświecono w powieści wiele miejsca, ale dla mnie był zbyt jednowymiarowy.

Oprawa jest typowa dla Czarnej Serii Ambera - twarde, lakierowane okładki, strony połączone za pomocą szycia. Obecnie takich wydań fantastyki to ze świecą szukać.
Ilustracja na okładce jest świetna artystycznie, ale nie ma wiele wspólnego z fabułą. Nie ma tu nawet zwykłych węży, a co dopiero olbrzymich. Półnagich blondynek też nie...cholera.
Forma nawet nie kuleje. Zdarzają się literówki, ale nie na tyle aby podnosić alarm. Achaja czy Siewca Wiatru, które ostatnio czytałem miały ich znacznie więcej.

Podsumowując, sięgając po tą książkę, opierając się na swoich wspomnieniach liczyłem, że ocenię ją wyżej. Nadal jest jednak przyjemnym kawałkiem fantastycznej literatury, wartej by po nią sięgnąć.

No i zaczęło się. Z tego co przeczytałem, wkroczyliśmy w końcu na tereny rosyjskich autorów. Okazuje się, że nasz ulubiony barbarzyńca ma wierne i twórcze grono wielbicieli w największym kraju świata.
Zobaczmy więc gdzie nas to zaprowadzi...

Akcja poprowadzona jest nieliniowo. Zaczyna się, potem daje nam retrospekcję, potem znów leci, a potem kolejne retrospekcje i tak...