Książka mi się podobała, ale nic poza tym, choć możliwe, że jest to spowodowane moim młodym wiekiem.
Fajne było to, że opisano tam zwyczajne życie kobiet w Yoshiwarze, a nie to, jak zabawiają klientów.
Książka naprawdę dobrze przedstawia zwyczaje panujące w raju dla mężczyzn, który nieraz stawał się piekłem dla kobiet.

Książka mi się podobała, ale nic poza tym, choć możliwe, że jest to spowodowane moim młodym wiekiem.
Fajne było to, że opisano tam zwyczajne życie kobiet w Yoshiwarze, a nie to, jak zabawiają klientów.
Książka naprawdę dobrze przedstawia zwyczaje panujące w raju dla mężczyzn, który nieraz stawał się piekłem dla kobiet.

Rewelacji nie ma, bo i informacji ksiazka za wiele nie dostarcza, ale biorac pod uwage, ze jest to jedna z nielicznych pozycji na polskim rynku poswieconych japonskiej erotyce, a wiekszosc z tych istniejacych to zupelna zenada - coz, jak sie nie ma co sie lubi, to sie lubi co sie ma. Plusem jest na pewno swobodny jezyk, w jakim jest napisana. Lektura niewymagajaca, dobra jako wprowadzenie do tematu.

Rewelacji nie ma, bo i informacji ksiazka za wiele nie dostarcza, ale biorac pod uwage, ze jest to jedna z nielicznych pozycji na polskim rynku poswieconych japonskiej erotyce, a wiekszosc z tych istniejacych to zupelna zenada - coz, jak sie nie ma co sie lubi, to sie lubi co sie ma. Plusem jest na pewno swobodny jezyk, w jakim jest napisana. Lektura niewymagajaca, dobra...

Zaczęłam od „Yoshiwary” Ethel i Stephena Longstreetów i cóż. Uważam, że wydawcy powinni powiesić sobie nad biurkami przypomnienie o konieczności dbania o lasy, a więc nie zużywanie większych ilości papieru niż jest to konieczne – nie wiem, po co Longstreetowie napisali swoje dziełko, ale jedno jest pewne: do tematu nie wniosło nic nowego, pomimo sążnistej bibliografii i jeszcze dłuższych podziękowań dla tych, którzy udostępnili oryginały japońskie pornograficznej literatury tamtego okresu. Poza garstką informacji nie ma tam nic, czego nie można by znaleźć w każdym opracowaniu o gejszach, kimonach czy kulturze materialnej Edo. Najbardziej rozbawiła mnie bibliografia, gdzie dopatrzyłam się „Córki samuraja” Estu Iganaki Sugimoto, a że byłam na świeżo po lekturze tejże książki, bardzo długo zachodziłam w głowę, co tak w zasadzie zostało z niej zaczerpnięte.

Zaczęłam od „Yoshiwary” Ethel i Stephena Longstreetów i cóż. Uważam, że wydawcy powinni powiesić sobie nad biurkami przypomnienie o konieczności dbania o lasy, a więc nie zużywanie większych ilości papieru niż jest to konieczne – nie wiem, po co Longstreetowie napisali swoje dziełko, ale jedno jest pewne: do tematu nie wniosło nic nowego, pomimo sążnistej bibliografii i...