Zdarzało mi się użyć określenia „sierota boża” wobec osób nieprzedsiębiorczych, słabo komunikatywnych, niezdecydowanych, wprowadzając ich w zakłopotanie, zawstydzenie. Dla mnie jedną z pokojowych reakcji ludzkich, a dla osób nieśmiałych jedyną możliwą reakcję, nawet w przypadku agresywnie atakujących ich ludzi. Stąd bagatelizowaną, nieszkodliwą, błahą, niegroźną, a nawet śmieszną.
Ale dla kogo?
To pytanie zadałam sobie po przeczytaniu jednego zdania we wstępie, które wprowadziło mnie w osłupienie: "W świecie, gdzie Bóg już nie istnieje, a Nasz własny nas nie rozumie, nie można odnaleźć własnego Ja." W tym momencie uświadomiłam sobie, że moje słowa były jak pociski dobijające rannych.
W mroźnym, samotnym świecie widniejącym na okładce, stojąca samotnie postać wśród przytłaczających, szarych pni drzew, ledwo widoczna na ich tle, jak nieśmiali na tle społeczeństwa, dostawali ode mnie śnieżkami prosto w twarz. A ja myślałam, że to zabawa. Ja. Oni walczyli naprawdę, na serio, o siebie. Za nieśmiałym uśmiechem, delikatnym wycofaniem, umilknięciem (o ile w ogóle się odezwali),chłodnym dystansem, szklaną barierą nieprzystępności, niezrozumiałym zachowaniem, niewspółmierną reakcją do czynnika ją wywołującą, krył się świat, o którym nie wiedziałam nic. Nie wiedziałam, że w ogóle istnieje taki świat. Bardzo niebezpieczny dla jego właścicieli, w którym schizofreniczny sposób balansowania między własnym wnętrzem, a rzeczywistością zewnętrzną to sposób na życie. Na funkcjonowanie w społeczeństwie na miarę własnych możliwości i sił psychicznych. Teraz wiem, że im tego nie ułatwiałam, że postaci klinicznych nieśmiałości może być tyle, ile osób nią dotkniętych, że przyczyn ją wywołujących jest wiele i tyleż samo stopni jej natężenia, że jej objawy i charakterystyczne zachowania tylko dla mnie mogą być „dziwne” (jak ja nie lubię tego określenia),a dla nich są wynikiem wewnętrznej walki z samym sobą i całym otoczeniem. Walki o istnienie, o prawo do kawałka łóżka, w którym czuli się najbezpieczniej i z którego tylko z konieczności wychodzili do społecznej dżungli, w której każdy dzień był dla nich lekcją przeżycia. Byli tacy, którzy nie wracali. Nie wytrzymując presji otoczenia, wybierali śmierć. Boję się myśleć ilu takich było, gdzie moje słowa mogły być tą kroplą w przelanym kielichu…
O tym właśnie są dwa kolejne opowiadania, umieszczone zaraz po wstępie. Bardzo potrzebnym, którego tytuł Wstęp, czyli kim jesteśmy? sugerował bardzo dobry pomysł na oddanie głosu bohaterom tej książki – ludziom nieśmiałym. Ta bezpośrednia forma sprawiała wrażenie wyjątkowej, kameralnej chwili, bliskiego spotkania, ufnej atmosfery, bezpośredniej relacji, by ku mojemu rozczarowaniu, w miarę opowiadania „o sobie” przejść do narracji „o nich” , gubiąc intymny nastrój na rzecz dystansu, relacji, chłodu, pośredniości, wtórności i poczucia słuchania prelekcji na temat. Niemniej same informacje zawarte we wstępie były niezbędne, by zrozumieć, dlaczego oba opowiadania w dalszej części książki, mimo że jednorodne tematycznie, są tak różne.
Zacznę od końca, od historii Sławka opowiedzianej w "Samotnym w wielkim bólu", dla mnie częściej spotykanej, bardziej prawdopodobnej, obserwowanej na co dzień. Mężczyzny samotnie wychowującego córkę. Jak to możliwe, że nieśmiały, skryty w sobie życiowy nieudacznik znajduje sobie piękną kobietę, która go akceptuje i rodzi mu dziecko? Możliwe, jeśli to ona była tą zdobywającą , odważną, komunikatywną, biorącą sobie za punkt honoru przełamanie aspołeczności obiektu pożądania. Zdobywając go, w konsekwencji obarczyła obowiązkiem, który dla Sławka stał się życiowym wyzwaniem. Sposób pokonywania pojawiających się problemów, radzenia sobie z nową sytuacją, rozwiązywanie zadań stawianych przez życie z chorą (jak się później okazało) Kasią, z punktu widzenia osoby, która sama ma problemy z osiąganiem równowagi psychicznej, odkrywało przede mną nie tylko nieznaną dotąd wiedzę na temat funkcjonowania takich osób w rodzinie, w pracy, wśród znajomych, ale i ich punkt widzenia, postrzegania. Niestety emocje (bardzo silne zresztą),towarzyszące walce z chorobą nowotworową Kasi w czasie ciąży i walce o urodzenie dziecka, pochłonęły prawie całkowicie moją uwagę. Zgubiłam w tych traumatycznych wydarzeniach osobę Sławka, odsuniętego w cień, zepchniętego na dalszy plan, będącą przecież w zamierzeniach główną postacią tej opowieści.
Druga historia (w książce jako pierwsza) "Samotna w wielkim mieście" opowiada o kobiecie i mężczyźnie, których nieśmiałość to ciężkie zaburzenie psychiczne, mające swoje podłoże w uszkodzonym DNA. Kiedy nieśmiałość nie jest taką zwykłą nieśmiałością, nieutrudniającą normalnego życia, ale posiadającą wiele cech Syndromu Aspergera, a tym samym autyzmu. Dwa skrajne przypadki prowadzące do depresji i samobójstwa.
Moje poczucie nieprawdopodobności istnienia takich ludzi autorka zneutralizowała nadaniem bohaterom azjatyckich imion i nazwisk, które wespół z niestandardowością zachowań, rozchwianymi myślami, niezdecydowaniem bohaterów, zaskakującymi decyzjami, nieprzewidywalnością reakcji, wprowadziła mnie w nastrój tak dobrze znany mi z książek Haruki Murakamiego, mimo braku elementów metafizycznych. Wszystko było twardą, ostrą, racjonalną, bolesną rzeczywistością. Czułam bezsilność i psychiczne cierpienie przede wszystkim bohaterki Yoshiko, opowiedziane w formie narracji obserwatora jej zachowań, przerywanej wtrąceniami bezpośredniego głosu dziewczyny wyróżnionego kursywą. Przeplatanie się mojego widzenia (utożsamiałam się z narratorem),osoby przyglądającej się z boku, ze światem dziewczyny bezpośrednio wyjaśniającej lub opisującej własne emocje, pozwalało mi na konfrontację obu naszych tak różnych światów emocji, poglądów, spojrzeń i pryzmatów. Niestety również i tutaj autorka nie była konsekwentna w pierwotnych założeniach. Z czasem pozwoliła na całkowite oddanie głosu bohaterce, zamieniając naprzemienność wypowiedzi w monolog, w którym każde zdanie było bardzo ważne, a wyróżnianie niektórych kursywą stało się zbędne. Niczego nie wnosiło ani w treść, ani w formę. Stało się całkowicie niepotrzebne.
Te trzy różne spojrzenia na tak powszechną cechę ludzkiego charakteru – nieśmiałość, a jednocześnie, jak się przekonałam, najmniej mi znaną, uświadomiły mi jedno: są wokół mnie osoby zniewolone nieśmiałością, która dla mnie była do tej pory niewinną, człowieczą cechą, a dla ich posiadacza oprawcą budującym klatkę samotności dla swojej ofiary, a czasem katem wykonującym wyrok.
To ja się teraz wstydzę za słowa, do których przyznałam się na początku, ale tą nieśmiałością konstruktywną, zmieniającą moje o niej pojęcie, ale nie będącą dla mnie problemem.
Na szczęście.
http://naostrzuksiazki.pl/

Zdarzało mi się użyć określenia „sierota boża” wobec osób nieprzedsiębiorczych, słabo komunikatywnych, niezdecydowanych, wprowadzając ich w zakłopotanie, zawstydzenie. Dla mnie jedną z pokojowych reakcji ludzkich, a dla osób nieśmiałych jedyną możliwą reakcję, nawet w przypadku agresywnie atakujących ich ludzi. Stąd bagatelizowaną, nieszkodliwą, błahą, niegroźną, a nawet...

Pierwsze opowiadanie zasługuje na pełne 10 gwiazdek - to absolutne mistrzostwo, a trzeba wiedzieć, że w swoich odczuciach i opiniach jestem bardzo krytyczna. Fabuła, ujęcie tematu, portret psychologiczny głównej bohaterki - po prostu wielkie WOW! Niestety drugie opowiadanie wypada dużo słabiej, żałuję też, że książka obfituje w zatrważającą liczbę błędów interpunkcyjnych, w sensie nagminnego używania zbędnych przecinków oraz zdań skonstruowanych w niezbyt udany sposób - dlatego daję tylko 7 gwiazdek.

Pierwsze opowiadanie zasługuje na pełne 10 gwiazdek - to absolutne mistrzostwo, a trzeba wiedzieć, że w swoich odczuciach i opiniach jestem bardzo krytyczna. Fabuła, ujęcie tematu, portret psychologiczny głównej bohaterki - po prostu wielkie WOW! Niestety drugie opowiadanie wypada dużo słabiej, żałuję też, że książka obfituje w zatrważającą liczbę błędów interpunkcyjnych, w...

'Ze wszystkich wspaniałych rzeczy na tym świecie , wszystko, co robi się samemu traci swój urok'

'Nie mogę zamartwiać się tym, co było i muszę potrafić z podniesiona głową iść przez życie'

'Była silna walcząc sama'

To tylko kilka cytatów z tej cieniutkiej ale jakże wartościowej książki, która poruszyła mną dogłębnie.
Czytając bardzo obszerny wstęp można zastanowić się czy jesteśmy samotni bo jesteśmy zawstydzi czy samotni z innego powodu. Jednak jaki by to powód nie był można (będą samotnym) odnaleźć siebie zanurzając się w kolejnych linijkach tekstu...
A dwa opowiadania: 'samotna w wielkim mieście' i 'samotny w wielkim bólu' są dla mnie, osobiście pomostem w zrozumieniu swoich słabości. 'W końcu nikt nie potrafi lepiej zrozumieć człowieka samotnego, niż inny samotny'

'Ze wszystkich wspaniałych rzeczy na tym świecie , wszystko, co robi się samemu traci swój urok'

'Nie mogę zamartwiać się tym, co było i muszę potrafić z podniesiona głową iść przez życie'

'Była silna walcząc sama'

To tylko kilka cytatów z tej cieniutkiej ale jakże wartościowej książki, która poruszyła mną dogłębnie.
Czytając bardzo obszerny wstęp można zastanowić się...