Rozpoczynając przygodę z twórczością Nabokova, nie wiedziałem czego po tym autorze mogę się spodziewać. Do tej pory niekiedy słyszałem, tudzież czytałem, wszelakie opinie, iż jest to niesamowicie utytułowany piszarz. Pierwszą książkę Nabokova jaką udało mi się upolować (a raczej dostać w prezencie od Mojej Lubej, której dedykuję niniejszą opinię), był właśnie Blady Ogień. Pragnę nadmienić, iż do wyżej wymienionej pozycji zasiadłem bez jakiegokolwiek wcześniejszego przestudiowania recenzji czy opinii o niej. Chciałem, aby mnie zaskoczyła i powiem szczerze, że lektura przerosła moje najśmielsze oczekiwania, choć początkowa styczność ze stylem pisarskim zastosowanym w książce była niezmiernie ciężka.

Muszę przyznać się do pewnego faktu, a mianowicie nigdy nie byłem prymusem w rozkładzie na czynniki pierwsze wszelakich wierszy, poematów i tym podobnych tworów literackich. Stąd zderzenie z niezwykle bogatym akademickim językiem stosowanym przez głównego bohatera opowieści (czy aby na pewno głównym?), było we wstępnym etapie czytania książki niezwykle bolesne. Po kilku pierwszych stronach sądziłem, że cały Blady Ogień, jest napisany na poważnie, że czytanie interpretacji pojedynczych wierszy poematu (który notabene liczy takowych 999) będzie nie lada udręką, przez którą koniec końców nie przebrnę. Jednakże po przeczytaniu Przedmowy, uświadomiłem sobie, że w kilku miejscach udało mi się wychwycić pewne mało zauważalne, aczkolwiek obecne, mrugnięcia okiem Nabokova w stronę czytelnika. I stało się, połknąłem haczyk. Kiedy już z powodzeniem przestawiłem się na język uczonych, coraz łatwiej było mi dojrzeć całą farsę i komizm tego dramatu.

Ale ale, cicho sza, nie zdradzę nic z fabuły, nie bójcie się Moi Drodzy Współczytelnicy. Chciałbym, abyście tak jak ja, zasiedli do tej książki „na sucho”, bez przygotowania. Dopiero wtedy będziecie mogli delektować się wszystkimi ukrytymi i tymi rażącymi w oczy, niezwykle inteligentnie przedstawionymi smaczkami, popychającymi całą narrację do przodu i generującymi coraz to częstsze uśmiechy uznania dla Nabokova.

Tak naprawdę Blady Ogień uznałem za arcydzieło dopiero po przeczytaniu książki, kiedy mogłem spojrzeć na wszystkie wątki powieści panoramicznie, kiedy udało mi się złożyć wszystkie elementy układanki w całość. Choć w moim przekonaniu literackie puzzle autora, nawet kompletne i ułożone według schematu, nijak nie przedstawiają pełnego obrazu książki, który można rozbudować, poprzez dokładanie kolejnych fragmentów w postaci własnych interpretacji kolejnych zdarzeń. I to jest cała siła Bladego Ognia, zabawa z czytelnikiem i polemika z jego przekonaniami, o to co tak naprawdę wydarzyło się w tej całej opowieści.

Pragnę dodać, że w moim wydaniu książki (wyd. Muza S.A.), pojawia się także Posłowie Leszka Ekerlinga, które pomaga rozwikłać wiele zagadek, które nurtują w trakcie czytania Bladego Ognia. Świetne posunięcie wydawnictwa, zasługujące na szóstkę z plusem.

I na koniec dodam, że w momencie, w którym zamknąłem książkę, po przeczytaniu ostatniego zdania, pomyślałem sobie „Cholera, Nabokov musiał być piekielnie inteligentny.” Czapki z głów Panie Vladimirze. Szkoda, że mogę z Panem porozmawiać już tylko poprzez Pana książki.

Rozpoczynając przygodę z twórczością Nabokova, nie wiedziałem czego po tym autorze mogę się spodziewać. Do tej pory niekiedy słyszałem, tudzież czytałem, wszelakie opinie, iż jest to niesamowicie utytułowany piszarz. Pierwszą książkę Nabokova jaką udało mi się upolować (a raczej dostać w prezencie od Mojej Lubej, której dedykuję niniejszą opinię), był właśnie Blady Ogień....