Nadmierne oczekiwania nierzadko skutkują zmniejszoną satysfakcją, dlatego po zachwycie "Kołysanką dla wisielca" nieco obawiałam się lektury kolejnej powieści Huberta Klimko-Dobrzanieckiego. Zupełnie bezzasadnie.

"Rzeczy pierwsze" to autobiografia, w której autor opisuje swoje życie od narodzin aż do wyjazdu do Wiednia. Może "opisuje" nie jest najtrafniejszym słowem, bo to raczej spis wspomnień o ludziach i wydarzeniach ważnych dla niego. Poza onirycznym wstępem przedstawiającym wariantowo narodziny pisarza, pozostałe wspominki są jak najbardziej prawdziwe, choć wrażliwość autora pozwoliła mu na dostrzeżenie i oddanie w książce doniosłości chwil pozornie przeciętnych.

Niekiedy absurdalnie komiczne, czasem wzruszające albo - przeciwnie - bardzo dosadne są te kartki z życia pisarza. W jego opowieściach należne uwiecznienie znaleźli wujek Lutek - mężczyzna jego wczesnej młodości, dziadkowie (piękny fragment o ich wiejskim życiu - wprost magiczny), japoński przyjaciel znaleziony na obczyźnie i pierwsza wielka miłość. Dzięki książce zostało po nich coś więcej niż buty w pudełku czy maszyna do pisania marki Victory.

Hubert Klimko-Dobrzaniecki potrafi opowiadać. To zaledwie 100 stron tekstu, ale każda z nich wypełniona jest esencjonalną treścią. Choć nie stosuje on wyszukanych porównań, wielkich słów ani skomplikowanych form stylistycznych, jego proza pięknie oddaje uczucia i obrazy. A że nie obawia się pisać o refleksjach, które wiele osób ma, ale niewiele się nimi dzieli, przekaz książki był dla mnie niezwykle prawdziwy.

Dodam tylko, że w książce niewiele jest wspomnień z pobytu na Islandii. Ten brak uzupełnia "Kołysanka dla wisielca".

Nadmierne oczekiwania nierzadko skutkują zmniejszoną satysfakcją, dlatego po zachwycie "Kołysanką dla wisielca" nieco obawiałam się lektury kolejnej powieści Huberta Klimko-Dobrzanieckiego. Zupełnie bezzasadnie.

"Rzeczy pierwsze" to autobiografia, w której autor opisuje swoje życie od narodzin aż do wyjazdu do Wiednia. Może "opisuje" nie jest najtrafniejszym słowem, bo to...