Erazm zaznacza we wstępie, że jego dzieło ma być żartem, zabawą i istotnie tak jest. Trzeba do niego podejść z pewnym dystansem i przymrużeniem oka.
Przykładem jest wywód głupoty, w którym utożsamia się z chrześcijaństwem. Wręcz wprost nazywa głupimi ludzi wierzących oraz elementy wiary chrześcijańskiej, przytaczając cytaty z ewangelii. Z jednej strony można odebrać to jako bluźnierstwo, krytykę i obrazę wiary. Z drugiej zaś- głupota próbuje podczepić się pod wiarę z zawziętością sugerującą uznanie, że autor uważa religię za coś bardzo ważnego i pozytywnego, coś z czym skojarzenie przyniesie głupocie chwałę. Zresztą skoro wywody te są autorstwem samej głupoty to należy patrzeć na nie przez negatyw, a wtedy ukryta krytyka na nowo staje się pochwałą. Wszystko to jest tak przewrotne, że wg. mnie nie należy patrzeć na ten tekst pod kątem tego, co Erazm uznaje za dobre, mądre, godne pochwały, a co nie. I w tym właśnie tkwi humor i oryginalność tej pozycji oraz kunszt jej autora.
Czym właściwie jest Pochwała Głupoty? Ano jest to rozprawa filozoficzna napisana w imieniu głupoty, która za pomocą czasem zawiłego, acz konsekwentnego i cokolwiek logicznego rozumowania przypisuje sobie kolejne zasługi dla życia człowieka. Dowodzi, że bez jej udziału nie byłoby w ludzkim istnieniu szczęścia, a nawet idzie o krok dalej i stwierdza, że bez niej ludzie w ogóle by się nie rodzili. Dotyka najróżniejszych sfer ludzkiego życia i za każdą kolejną zdaje się przekonywać do tego, że w sumie to całe ludzkie istnienie jest głupotą zanurzoną po uszy w absurdzie.
Mimo wszystko raczej nie zdecyduję się w przyszłości na powrót do tej lektury. Tak podkreślana przez wielu czytelników aktualność wg. mnie przechodzi wręcz tutaj w banał. Nie zachwyciły mnie zbytnio spostrzeżenia, że np. nieświadomi głupcy są szczęśliwsi, człowiek uczy się na błędach itp. Dziś są to utarte slogany, dlatego podejrzewam, że setki lat temu dzieło Erazma miało dużo większą wymowę i w o wiele większym stopniu wzbudzało zachwyt i wywoływało śmiech. Dziś większość tej treści wydaje mi się wyblakła. Wciąż należy docenić zręczną retorykę, jednak archaiczny język sprawia, że lektura z czasem zaczęła mnie nużyć. Do tego ciągłe odwołania do modnego w czasach renesansu antyku- dla osób nie będących zafascynowanymi wszystkim, co związane ze starożytną Grecją lektura długimi momentami będzie męcząca.
Dlatego na pytanie, czy Pochwała Głupoty przeżyła próbę czasu odpowiedziałbym- nie.
Pozdrawiam wszystkich czytelników.

Erazm zaznacza we wstępie, że jego dzieło ma być żartem, zabawą i istotnie tak jest. Trzeba do niego podejść z pewnym dystansem i przymrużeniem oka.
Przykładem jest wywód głupoty, w którym utożsamia się z chrześcijaństwem. Wręcz wprost nazywa głupimi ludzi wierzących oraz elementy wiary chrześcijańskiej, przytaczając cytaty z ewangelii. Z jednej strony można odebrać to jako...