Bardzo się cieszę, że sięgnąłem po tą książkę, jak widać z ilości opinii jest ona dosyć rzadką pozycją wśród czytelników LC. Ja osobiście czerpałem wiele przyjemności z jej czytania.

Ma bardzo oryginalną warstwę fabularną, a poza tym porusza naprawdę ważne dla ludzkości problemy.

Bardzo się cieszę, że sięgnąłem po tą książkę, jak widać z ilości opinii jest ona dosyć rzadką pozycją wśród czytelników LC. Ja osobiście czerpałem wiele przyjemności z jej czytania.

Ma bardzo oryginalną warstwę fabularną, a poza tym porusza naprawdę ważne dla ludzkości problemy.

"March" leżał na mojej półce dość długo. Sięgnęłam po niego, żeby nadrobić pulitzerowe zaległości, ale trochę się zniechęciłam opisem i nielicznymi opiniami. W końcu zaczęłam czytać..... NIGDY nie sugerujcie się opiniami innych! "March" to wspaniała opowieść. Geraldine Brooks stworzyła poieść uniwersalną o człowieczeństwie, rodzinie, zetknięciu ideałów z realiami życia. Wszystko to osadziła w czasach wojny secesyjnej. Opowieść o życiu March'a płynie na kartach książki w sposób dla mnie fascynujący, wciągający i dający wiele do myślenia. Zakończenie pokazuje jeszcze inny punkt widzenia, co czyni obraz jeszcze ciekawszym i dużo pełniejszym. Rozterki moralne, które przeżywa March nie straciły w miarę upływu wieków na aktualności. W XXI wieku bez wojny secesyjnej i niewolnictwa nadal je przyżywamy, przynajmniej ja.

"March" leżał na mojej półce dość długo. Sięgnęłam po niego, żeby nadrobić pulitzerowe zaległości, ale trochę się zniechęciłam opisem i nielicznymi opiniami. W końcu zaczęłam czytać..... NIGDY nie sugerujcie się opiniami innych! "March" to wspaniała opowieść. Geraldine Brooks stworzyła poieść uniwersalną o człowieczeństwie, rodzinie, zetknięciu ideałów z realiami życia....

Nie miałam styczności z "Małymi kobietkami" Louisy May Alcott, stąd nie mam porównania, czy te dwie powieści są spójne pod względem treści i stylu narracji. W związku z tym, jako osoba postronna, chciałabym tylko wyrazić moje przypuszczenie, lub może bardziej zaciekawienie...
Mamy tu "drugą stronę medalu", czyli opowieść z tej, ponoć, nieznanej czytelnikom "Małych kobietek" strony. Widzimy mężczyznę, pastora i głowę rodziny, który powodowany wyższymi pobudkami, czyli walką o wolność dla wszystkich czarnoskórych, jaki i tymi zwykłymi, ziemskimi męską dumą i chęcią zaimponowania żonie, wyrusza na wojnę. I tu jawi nam się cały ambaras z wojną secesyjną w tle. Wydawałoby się, że powinna być na pierwszym miejscu i chociaż ukazuje nam walkę o wolność i niezależność, to jednak bardziej przyciąga uwagę wątek z pozoru mniej ważny, bo prywatny - romantyczny kapitana Marcha.
Opisy nie do końca są w moim guście, dlatego momentami mnie nudziły i tylko żałuję,... no właśnie czego? Tego, że za mało wojny podczas tej wojny?
Powieść podobała mi się, ale brak jej tego czegoś... Tego co ma "Chata wuja Toma" - realizmu, czy może nagiej prawdy?

Nie miałam styczności z "Małymi kobietkami" Louisy May Alcott, stąd nie mam porównania, czy te dwie powieści są spójne pod względem treści i stylu narracji. W związku z tym, jako osoba postronna, chciałabym tylko wyrazić moje przypuszczenie, lub może bardziej zaciekawienie...
Mamy tu "drugą stronę medalu", czyli opowieść z tej, ponoć, nieznanej czytelnikom "Małych...

Jak widać po ilości gwiazdek, nie uważam tej książki za arcydzieło, choć zdecydowanie podziwiam trud, jaki zadała sobie autorka, by nadać fikcyjnej historii tak realistyczny koloryt. Powieść ubogaciła mą wiedzę o wojnie secesyjnej oraz zawiłościach ludzkiego serca. Uważam, że osobowości bohaterów są oddane z subtelnościami, dzięki którym - przynajmniej ja - nie mogłam się od kart lektury oderwać. Szczerze polecam!

Jak widać po ilości gwiazdek, nie uważam tej książki za arcydzieło, choć zdecydowanie podziwiam trud, jaki zadała sobie autorka, by nadać fikcyjnej historii tak realistyczny koloryt. Powieść ubogaciła mą wiedzę o wojnie secesyjnej oraz zawiłościach ludzkiego serca. Uważam, że osobowości bohaterów są oddane z subtelnościami, dzięki którym - przynajmniej ja - nie mogłam się...

Podoba mi się niezwykle to, jak Geraldine Brooks bawi się literaturą. Bierze na warsztat Małe kobietki Alcott i pisze tą samą historię, ale z zupełnie innej perspektywy. Ma świetny styl, a książki wręcz się pochłania. Gorąco polecam.

Podoba mi się niezwykle to, jak Geraldine Brooks bawi się literaturą. Bierze na warsztat Małe kobietki Alcott i pisze tą samą historię, ale z zupełnie innej perspektywy. Ma świetny styl, a książki wręcz się pochłania. Gorąco polecam.