„Kto wiatr sieje” V.C. Adrews to już czwarta część cyklu rodziny Dollangangerów, którą miałam okazję przeczytać. Tym razem było znacznie lepiej, nie odczuwałam tak wielkiego rozczarowania i rozdrażnienia, jak w trakcie czytania trzeciej części. Ta historia pochłonęła mnie od samego początku i istotnie dostarczyła wielu emocji, jednakże bywały również chwile, kiedy irytowali mniej jej bohaterowie, a historia momentami wydawała się absurdalna, niemniej jednak zakończenie było dość interesujące, chociaż smutne i bardzo wzruszające.

W tej części cała rodzina powraca do niegdyś spalonej i zaniedbanej posiadłości Foxworthów. Foxworth Hall zostaje odbudowane z ogromnym rozmachem i przepychem przez młodszego syna Cindy, Bartha, który to odziedziczył cały majątek. Niestety mimo przywrócenia dawnej świetności, na posiadłości nadal ciąży klątwa, a jej domownicy popadają w dalsze tarapaty, które prowadzą do kolejnych dramatów.
Przede mną ostatnia część sagi i cieszę się ogromnie, gdyż troszkę zaczynają męczyć mnie już losy bohaterów, skażonych niedozwoloną miłością oraz bożym gniewem, który na kartach wszystkich części przewijał się za każdym razem, jakby Bóg był wyłącznie gniewnym i złośliwym władcą, którego celem jest jedynie karać, a nie wybaczać. Ten motyw chyba drażnił mnie najmocniej w całej historii. Niemniej jednak polecam i sięgam po piątą, już ostatnią część serii.

„Kto wiatr sieje” V.C. Adrews to już czwarta część cyklu rodziny Dollangangerów, którą miałam okazję przeczytać. Tym razem było znacznie lepiej, nie odczuwałam tak wielkiego rozczarowania i rozdrażnienia, jak w trakcie czytania trzeciej części. Ta historia pochłonęła mnie od samego początku i istotnie dostarczyła wielu emocji, jednakże bywały również chwile, kiedy irytowali...