Dzięki Kąkolewskiemu, ja także mogłem stanąć oko w oko ze straszliwymi "wizjonerami" III Rzeszy, którzy za nic mieli ludzkie życie grupy "Podludzi". Mogłem im zadać pytania, drażliwe, nurtujące, przypierające do ściany. Mogłem wykrzyczeć to, co leży na dnie duszy każdego potomka prześladowanego narodu. Nie przeżyłem wojny, jednak skoro na mnie ta książka zrobiła takie wrażenie, to mogę sobie tylko wyobrażać, co czuć mogli ludzie, czytający tę pozycję, którzy na własnej skórze doświadczyli okrucieństwa wojny, którzy być może cierpieli, przez decyzje wydawane przez bohaterów książki lub stracili nawet najbliższych...Co mogli czuć? Prześladowcy i oprawcy są wolni, uniknęli kary, żyją dostatnio, są profesorami, szanowanymi obywatelami RFN, mają wyroki uniewinniające, wątpliwe ale jednak wyroki sądu. Dlatego nie spodziewałem się, że autorowi książki przyznają się do czegokolwiek, wyznają skruchę, przeproszą, za swe działania, nie...zawsze było to samo - tego nie robiłem, to czynili inni, ja byłem tylko marnym pionkiem w grze, nie miałem na to wpływu. W gwoli sprawiedliwości, muszę odnotować, że skruchę wyznał jeden - Hoppner ale zrobił to w liście do Bieruta, w którym prosił o łaskę i zwolnienie z więzienia, na co z resztą zgodę otrzymał! Jednak w rozmowie telefonicznej z Kąkolewskim, który słowa z jego własnoręcznie pisanego listu przytoczył, oświadczył, że nic nie pamięta i tego się wyparł... Zatem żadnej szczerej skruchy, refleksji ani słowa przepraszam...

Dzięki Kąkolewskiemu, ja także mogłem stanąć oko w oko ze straszliwymi "wizjonerami" III Rzeszy, którzy za nic mieli ludzkie życie grupy "Podludzi". Mogłem im zadać pytania, drażliwe, nurtujące, przypierające do ściany. Mogłem wykrzyczeć to, co leży na dnie duszy każdego potomka prześladowanego narodu. Nie przeżyłem wojny, jednak skoro na mnie ta książka zrobiła takie...