To trzeci tom (w polskim wydaniu w istocie czwarty, skutkiem rozbicia pierwszego na dwie części) tetralogii G.R. Dicksona, stanowiącej z kolei fragment szerzej pomyślanego cyklu, kojarzonego zazwyczaj jako uniwersum Dorsajów (najemnych żołnierzy-wojowników). W tej odsłonie Dorsajowie nie odgrywają akurat żadnej roli, tom poświęcony został politycznym, gospodarczym, społecznym, a przede wszystkim psychologicznym machinacjom bohatera, owładniętego misją zdobycia władzy nad ludzkością oraz zmiany drogi jej rozwoju. Wspomniany bohater, Bleys, wykorzystuje w tym celu swoją nadprzyrodzoną inteligencję, wiedzę o procesach historycznych, charyzmę oraz inne, nadzwyczajne cechy osobowościowe i fizyczne.
Pomysł przewidywania przyszłych dziejów ludzkości oraz kierowania nimi na przestrzeni wieków za pomocą współcześnie podejmowanych działań nawiązuje do pamiętnej wizji psychohistorii I. Asimova, przedstawionej w znakomitym cyklu „Fundacja” (zwłaszcza w trzech najstarszych, najlepszych tomach),mamy jednak do czynienia z o wiele gorszym wykonaniem, niż w przypadku wspomnianego klasyka. Metody działania Bleysa, jego mętne i niejasne wywody oraz dziwaczne poczynania nijak nie przekonują i nie uzasadniają wyrażanego niemal na każdej stronie przekonania Autora o wyjątkowości i genialności bohatera. Jedyna konkretna intryga (wywołanie niepokojów społecznych na jednej z planet i sprowadzenie tam obcych wojsk najemnych z innej) lokuje się na poziomie skomplikowania przepychanek uczniów z pierwszej klasy. Reszta to już tylko pobożne życzenia i chciejstwo Autora oraz stworzonej przezeń postaci. Przygotowywana przez prawie pięćset stron scena finałowej konfrontacji, która ma dać Bleysowi władzę nad trzema planetami, żałośnie zawodzi brakiem napięcia oraz jedynym, wprawdzie ciekawym, ale jednak niewystarczającym dla zapewnienia sukcesu zwrotem akcji. Góra porodziła mysz. Wypada to bardzo słabo w porównaniu z podobnymi, finałowymi scenami rozgrywek w „Fundacji” I. Asimova.
Sama technika pisarska G.R. Dicksona, zaprezentowana w tej powieści (w oraz dwóch wcześniejszych, przeczytanych przeze mnie częściach tetralogii),również nie rzuca na kolana. Akcja posuwa się zrywami, bohaterowie szybko przenoszą się z miasta do miasta czy z planety na planetę, oddając się głównie długim rozmowom, ewentualnie dialogom wewnętrznym i rozmyślaniom. Dialogi zazwyczaj ożywiają narrację, tutaj wydają się jednak bezbarwne i ogólnikowe, nie przekonały mnie też w żaden sposób, że przedstawione spotkania i rozmowy byłyby zdolne zmienić historię ludzkości (czy choćby jednej planety). W sumie, wieje od nich nudą, a podejmowane co jakiś czas przez Autora próby wprowadzenia mocniejszych akcentów dramatycznych na koniec takiego, czy innego rozdziału najczęściej zawodzą nijakością oraz brakiem poważniejszych konsekwencji dla dalszego toku fabuły. Dodatkowo nużą szczegółowe i w sumie zbędne opisy sztafażu, który nie odgrywa następnie większej roli w rozwoju wydarzeń: wyglądu budynków, wyposażenia pomieszczeń itp.
Na koniec uwaga pod adresem tłumaczenia i redakcji. Przekład „Innego” po raz kolejny potwierdza starą prawdę, że dobry tłumacz powinien doskonale opanować przede wszystkim własny język. W polskim tekście powieści rażą natomiast bardzo częste powtórzenia wyrazów, zwłaszcza wszechobecnego czasownika „być” (słowo wytrych, którego nadużywanie w narracji dowodzi ubogiego słownictwa autora/tłumacza) oraz wstawiane przy każdej okazji, często zbędne, zaimki osobowe (jego, jemu, niego itp.). Wszystko to sprawia, że przez kolejne strony przedzieramy się niczym przez poprawne, ale napisane w wysilony sposób wypracowanie niezbyt zdolnego ucznia. Lektura staje się męcząca.
W sumie, dobrnąłem do końca tej pozycji niejako z obowiązku, co zajęło mi trzy tygodnie, kończąc w międzyczasie trzy kolejne, czytane równolegle książki z innego zakresu niż beletrystyka.

To trzeci tom (w polskim wydaniu w istocie czwarty, skutkiem rozbicia pierwszego na dwie części) tetralogii G.R. Dicksona, stanowiącej z kolei fragment szerzej pomyślanego cyklu, kojarzonego zazwyczaj jako uniwersum Dorsajów (najemnych żołnierzy-wojowników). W tej odsłonie Dorsajowie nie odgrywają akurat żadnej roli, tom poświęcony został politycznym, gospodarczym,...

Świetna !

Świetna !