Kolejny kawałek do układanki, składającej się na postać Marka Hłaski. Kawałek, trzeba przyznać, bardzo ciekawy, nieszablonowy, odbiegający od oficjalnych biografii, uładzonych wersji życiorysów. I myślę, że trafnie odsłaniający trudną i pełną sprzeczności osobowość pisarza.

Fakt, że momentami czyta się tę książkę jak zbiór ploteczek i anegdot, mających na celu odkrycie jak największej ilości smaczków i skandalików z życia pisarza. Ale na szczęście nie można autorce zarzucić, żeby epatowała pikanterią, czy żeby próbowała za dużo dopowiadać od siebie, robić za przysłowiową kołdrę itd. Tylko brakowało mi choćby krótkiego wprowadzenia do całego zbioru, przybliżenia czytelnikowi sylwetki pisarza, kolei jego losu - w końcu nie każdy musi od razu znać jego biografię.

W opiniach o tej książce spotkałam się z zarzutem, że kreśli negatywny obraz Hłaski. Ale moim zdaniem jest zupełnie przeciwnie. To znaczy, owszem, trudno utrzymywać, że był on aniołkiem, że winę za jego niejednokrotnie złe prowadzenie ponoszą tylko i wyłącznie inni. Ale widać po tych zebranych okruchach wspomnień, że obraz Hłaski daleki jest od czarno-białości. Że była to osobowość bardzo trudna, skłócona sama ze sobą, że na jej rdzeniu położyły się piętnem wydarzenia i kompleksy z dzieciństwa, z rodzinnego domu - i to one ukształtowały tak chwiejną, rozkapryszoną osobowość. Między wierszami wyraźnie zarysowuje się tu cały tragizm Hłaski - jako człowieka, jako mężczyzny, który chciał kochać i chciał być kochany - a nie potrafił ani kochać, ani przyjąć miłości od innych. Kilka razy pojawia się tu opinia, podana za Giedroyciem, że był on "tylko zbuntowanym, skrzywdzonym chłopcem" - i, trzeba przyznać, coś w tym jest. Chłopcem utalentowanym, na siłę wepchniętym w rolę wielkiego pisarza, antykomunisty, chłopcem, który musiał znieść ciężar geniusza, jakim go chóralnie okrzyknięto. I przede wszystkim: sprostać oczekiwaniom innych wobec siebie. I jedynie czasami nadmiar alkoholu pozwalał ujść na zewnątrz prawdzie, rozmywał na chwilę maski i przybierane pozy...

Zdecydowanie polecam najpierw zapoznać się z bardziej obiektywnymi biografiami Hłaski, żeby wyrobić sobie własną opinię na jego temat, ale przede wszystkim - móc poukładać sobie jego życiorys oraz dokonania twórcze w miarę chronologicznie. I przyjąć z pokorą, że bez względu na ilość publikacji biograficznych i wspomnień, nikt nie pozna całej prawdy o Marku Hłasce, bo tę znał tylko i wyłącznie on sam...

"Nikt nie wie, jaki Marek był naprawdę. On sam tego nie wiedział, tak jak nie wiedział, co w życiu było dla niego najważniejsze. Może tylko to, aby toczyło się przy pozorach dramatyzmu i aby z chwilą, kiedy zginie, nie zostało po nim niczyje prawdziwe wspomnienie".

Kolejny kawałek do układanki, składającej się na postać Marka Hłaski. Kawałek, trzeba przyznać, bardzo ciekawy, nieszablonowy, odbiegający od oficjalnych biografii, uładzonych wersji życiorysów. I myślę, że trafnie odsłaniający trudną i pełną sprzeczności osobowość pisarza.

Fakt, że momentami czyta się tę książkę jak zbiór ploteczek i anegdot, mających na celu odkrycie...