Mało jest osób co do których mam tak ambiwalentny stosunek jak Marta Węgiel. Znakomita jest, jeśli chodzi o filmy dokumentalne, które nakręciła. Chociażby o Annie Dymnej, Jerzym Treli, Jerzym Bińczyckim, Stanisławie Celińskiej, Jerzym Stuhrze czy o mojej ukochanej Joannie Chmielewskiej, za który to dokument Marcie Węgiel będę wdzięczny do końca życia. Niestety, w pewnym momencie Węgiel uznała, że potrafi równie dobrze pisać i to był błąd, bo nie potrafi…

„Jak wytrzymać z Joanną Chmielewską” byłoby dobre gdyby nie to, że starała się to napisać tak jak by to napisała Chmielewska. Świadomie bądź też nie, skopiowała jej styl. To samo było w „Pensjonacie z gangsterem w tle”, kryminale, który był li i jedynie popłuczyną z Chmielewskiej. Dlaczego zatem zabrałem się za „Portrety nie tylko filmowe” wiedząc, że Węgiel jest mierną pisarką? Ano właśnie Chmielewska…

Nie potrafię obojętnie obok Joanny Chmielewskiej przejść, uwielbiam ją odkąd pamiętam, rzucam się na wszystko co jest jej albo o niej. Stąd też chęć sięgnięcia po „Portrety nie tylko filmowe”, okazało się bowiem, że jest tam rozdział jej poświęcony. Jakież było moje rozczarowanie gdy okazało się, że to tylko garść mało istotnych informacji, wzbogacone o przedrukowane wypowiedzi z filmu o niej plus nic nie wnoszący wywiad. I takie były wszystkie rozdziały tej książki. A bohaterowie tejże to praktycznie same ikony, Stuhr, Dymna, Peszek, Mrożek, Globisz… Zastanawia mnie zatem po co ta książka powstała? Nie jest to ani trochę biograficzne, ani trochę odkrywcze, ani trochę ciekawe. Te mini wywiady z bohaterami nie mówią zawierają niczego innego, czego nie zawierałyby wywiady z nimi dla innych źródeł, mało tego, mam wrażenie, że jedynie są powielone.

Moim zdaniem zbędna i niepotrzebna publikacja. Nic nie wnosi. Naprawdę niczego nie stracicie jeśli ją ominiecie.

Mało jest osób co do których mam tak ambiwalentny stosunek jak Marta Węgiel. Znakomita jest, jeśli chodzi o filmy dokumentalne, które nakręciła. Chociażby o Annie Dymnej, Jerzym Treli, Jerzym Bińczyckim, Stanisławie Celińskiej, Jerzym Stuhrze czy o mojej ukochanej Joannie Chmielewskiej, za który to dokument Marcie Węgiel będę wdzięczny do końca życia. Niestety, w pewnym...

Mieć tak niezwykłych rozmówców i pisać o nich w równie pozbawiony ikry sposób... Grzech po prostu. Z kart tej książki wieje nudą, a czytelnik nie dowierza, że można ziewać, gdy do głosu dochodzą takie osoby, ba! osobowości. Same wywiady zaś są prowadzone bez polotu, bez iskry, przez co po lekturze nie pozostaje w pamięci nic prócz jakichś odprysków. Że Krzysztof Globisz rąbał drewno, a Jerzy Trela dostał alkohol w filiżance... Dobrze, że Roman Polański odmówił.

Mieć tak niezwykłych rozmówców i pisać o nich w równie pozbawiony ikry sposób... Grzech po prostu. Z kart tej książki wieje nudą, a czytelnik nie dowierza, że można ziewać, gdy do głosu dochodzą takie osoby, ba! osobowości. Same wywiady zaś są prowadzone bez polotu, bez iskry, przez co po lekturze nie pozostaje w pamięci nic prócz jakichś odprysków. Że Krzysztof Globisz...

O ile ciekawe są osoby opisane w książce, o tyle sposób pisania autorki jest ciężki, wręcz nieco patetyczny. Czytając, mam wrażenie, jakby próbowała pokazać kogo to ona nie poznała i z kim to wódki nie piła... Irytujące są też transkrypcje filmów, bo wiadomo, że inaczej mówimy na bieżąco, a inaczej ujęlibyśmy to na piśmie.
Warto jednak sięgnąć przynamniej po niektóre wywiady, jak choćby Trela, Stuhr, Dymna czy Globisz.

O ile ciekawe są osoby opisane w książce, o tyle sposób pisania autorki jest ciężki, wręcz nieco patetyczny. Czytając, mam wrażenie, jakby próbowała pokazać kogo to ona nie poznała i z kim to wódki nie piła... Irytujące są też transkrypcje filmów, bo wiadomo, że inaczej mówimy na bieżąco, a inaczej ujęlibyśmy to na piśmie.
Warto jednak sięgnąć przynamniej po niektóre...