"Męczyłam" ta książkę parę lat z przerwą na inne lektury. Bardzo opornie napisane. Ciężko się czyta. Nie lubię książek, w których cytat goni cytat. Na dodatek o samej Jadwidze to nie wiele informacji.

"Męczyłam" ta książkę parę lat z przerwą na inne lektury. Bardzo opornie napisane. Ciężko się czyta. Nie lubię książek, w których cytat goni cytat. Na dodatek o samej Jadwidze to nie wiele informacji.

Nie zgadzam się na taki tytuł! To zdecydowanie nie jest książka o Jadwidze Andegaweńskiej. Autor postanowił szczegółowo omówić zawiłości genealogii Andegawenów i w związku z tym cofnął się do polowy XIII wieku, to samo zrobił z przodkami Jagiełły, stosunkami Litwy z zakonem krzyżackim itd. Ponadto bardzo często odnosi się do prac innych historyków i biografów, co z pewnością jest cenne, ale znów zbyt drobiazgowo przytacza ich opinie. Książka przez to staje się nudna dla przeciętnego czytelnika, a jest to przecież pozycja popularnonaukowa. Styl też niestety nie powala, jak już ktoś wcześniej napisał razi akademickością. Częste cytaty z oryginalnych dokumentów (w językach, w których powstały) niestety również nie wpływają na poprawienie odbioru tekstu,
O Jadwidze dowiadujemy się niewiele, bo też ilość źródeł nie powala. Może po prostu należało inaczej zatytułować tę pracę?
Gdybym miała napisać jednozdaniową recenzję skwitowałabym to zdaniem, a właściwie równoważnikiem zdania: Rzetelna, ale bardzo nudna z zawartością nieadekwatną do tytułu
O samej Jadwidze dowiadujemy się bardzo niewiele

Nie zgadzam się na taki tytuł! To zdecydowanie nie jest książka o Jadwidze Andegaweńskiej. Autor postanowił szczegółowo omówić zawiłości genealogii Andegawenów i w związku z tym cofnął się do polowy XIII wieku, to samo zrobił z przodkami Jagiełły, stosunkami Litwy z zakonem krzyżackim itd. Ponadto bardzo często odnosi się do prac innych historyków i biografów, co z...

Dawno takiej sytuacji nie miałam: mimo usilnych prób nie udało mi się przez tę książkę przebrnąć. Dlatego jej w zasadzie nie liczę bo przeczytałam 60 proc. Nie uważam, by była to publikacja zła albo nieciekawa. Po prostu jest to pozycja stricte naukowa, na którą nie miałam zwyczajnie siły :D. Autor przez pierwsze rozdziały skupia się głównie na ustalaniu faktów historycznych dotyczących konkretnych wydarzeń czy dokumentów, odnosząc się wprost do źródeł. Polemizuje z badaczami, z publikacjami naukowymi, wkłada w to tytaniczną pracę. Po kilkudziesięciu stronach niestety mocno mnie to zmęczyło - historia jest tematem, który mnie interesuje niezmiernie, ale nie zawsze mam czas i ochotę na tak szczegółową polemikę w temacie źródeł i ich interpretacji.
Ominęłam spory fragment i zaczęłam czytać od nowa tam, gdzie Nikodem wrócił do samej osoby królowej. Jest do rzecz jasna zrozumiałe, że w przypadku średniowiecznej władczyni naprawdę trudno jest - bez nadinterpretacji i wyobrażeń - opisywać życie osobiste czy emocjonalne królowej. Nie ma do tego odpowiednich źródeł, a sporo dzieł tego rodzaju, nawet naukowych (co zauważa sam badacz) jest raczej fantazją na temat Jadwigi niż analizą.
Na pewno "Jadwiga" jest dziełem, z którego można się bardzo dużo dowiedzieć o badaniach na temat panowania królowej, czasów w których rządziła, polityki dynastycznej, a także metod analizy źródeł. Sporo miejsca poświęcono zwłaszcza sprawie problemu z Zygmuntem Luksemburskim, którą sprawę to, jak się okazuje, w dużej mierze po prostu spreparowano, by zaszkodzić Jadwidze i zdyskredytować Jagiełłę. Jeśli kogoś interesuje temat - na pewno zachęcam do sięgnięcia, ale od razu z założeniem, że będzie to lektura fachowa, nie rozrywkowa. Jeśli ktoś chce po prostu poczytać na luzie o codziennym życiu w czasach Jagiellonów - zdecydowanie odradzam Nikodema, bo się zamęczycie :). Prędzej już Jasienica :).

Dawno takiej sytuacji nie miałam: mimo usilnych prób nie udało mi się przez tę książkę przebrnąć. Dlatego jej w zasadzie nie liczę bo przeczytałam 60 proc. Nie uważam, by była to publikacja zła albo nieciekawa. Po prostu jest to pozycja stricte naukowa, na którą nie miałam zwyczajnie siły :D. Autor przez pierwsze rozdziały skupia się głównie na ustalaniu faktów...

Miałem nadzieję, że ta pozycja znacznie poszerzy moją wiedzę na temat królowej Jadwigi. Niestety spotkało mnie spore rozczarowanie. Treść książki trochę nijak się ma do tytułu.

Autor już na samym początku stwierdził, że nie warto znowu poruszać tematu życia codziennego królowej, ponieważ zostało ono już dość obszernie opisane w innych publikacjach. Serio? Sam przecież na początku w tekście narzekał, że życie Andegawenki jest kiepsko udokumentowane i właściwie to niewiele o nim wiemy. Czy wobec tego nie byłyby to dość ważne informacje, przybliżające nam dzieje tej postaci? W wypadku innych, wielokrotnie poruszanych w wielu publikacjach wątkach jej życia nie widzi już takiego problemu. Cytuje innych badaczy, dyskutuje z ich badaniami, obala bądź potwierdza ich tezy.
Pan prof. Nikodem za jedną z metod przybliżających nam panowanie monarchini przyjął m.in. wyłuskiwanie informacji na podstawie działalności jej męża. Z początku wydawało mi się to całkiem ciekawe podejście i, przy dość skąpych źródłach o działalności samej królowej, całkiem rozsądne. Niestety, w pewnym momencie zaczął roztrząsać królewskie akty prawne i wydarzenia, które w żaden sposób nie dotyczyły samej Andegawenki! Oczywiście, nie można odmówić autorowi staranności w badaniu źródeł. Ciężko jednak oprzeć się wrażeniu, że książka ta wcale nie jest biografią samej Jadwigi. To przede wszystkim (nie licząc pierwszego rozdziału) opis panowania Jagiełły z czasów trwania jego pierwszego małżeństwa.

Styl autora jest po prostu koszmarny. Zdania są zbudowane w sposób siermiężny. Tekst "nie płynie" swobodnie. Widać wyraźnie, że po napisaniu nie został przeczytany na głos.

Należy oczywiście docenić obalanie szkodliwych mitów, narosłych wokół postaci królowej, ale odbieranie jej całkowicie jakiejkolwiek inicjatywy i uczestniczenia w rządach jest jednak sporym nadużyciem. Nikt oczywiście nie będzie się upierać, że jako 10-latka królowała pełną gębą, ale trudno uwierzyć, że gdy dorosła, całkowicie zdała się we wszystkim na męża, szczególnie przy jego częstych objazdach po Koronie i Litwie. Cieszy, że autor zechciał też zaproponować odmienną opinię na temat małżeństwa Jadwigi i Jagiełły niż ta, dominująca w polskiej historiografii, jakoby małżeństwo było nieudane, a Andegawenka ledwo znosiła swojego męża. Nie zmienia to jednak faktu, że produkt jest niezgodny z opisem i Jadwiga, król Polski, jest zepchnięta na kartach własnej biografii na drugi plan.

Miałem nadzieję, że ta pozycja znacznie poszerzy moją wiedzę na temat królowej Jadwigi. Niestety spotkało mnie spore rozczarowanie. Treść książki trochę nijak się ma do tytułu.

Autor już na samym początku stwierdził, że nie warto znowu poruszać tematu życia codziennego królowej, ponieważ zostało ono już dość obszernie opisane w innych publikacjach. Serio? Sam przecież na...

Biografia Andegawenki napisana jest akademickim językiem. Autor momentami dzieli problem na włos na czworo,czasem odbiega od tematu. Jak każda pozycja akademicka poddaje pod krytykę różne obrazy Jadwigi przedstawione przez innych biografów.

Nie jest to książka dla osób które nie interesują się bardziej historią a chcą przeczytać biografie świętej. Pozycja prezentująca rozprawiająca się z wieloma mitami które narosły wokół królowej.
Przedstawia ją jednak w sposób rzetelny na bazie dostępnych źródeł historycznych

Biografia Andegawenki napisana jest akademickim językiem. Autor momentami dzieli problem na włos na czworo,czasem odbiega od tematu. Jak każda pozycja akademicka poddaje pod krytykę różne obrazy Jadwigi przedstawione przez innych biografów.

Nie jest to książka dla osób które nie interesują się bardziej historią a chcą przeczytać biografie świętej. Pozycja...

Jak mnie śmieszą "ranne pantofle" tak samo śmieszy, Jadwiga - król!
Żenuje mnie taka logika u akademików, że co, jak "król" to lepsza niż jak "królowa" ?

Jak mnie śmieszą "ranne pantofle" tak samo śmieszy, Jadwiga - król!
Żenuje mnie taka logika u akademików, że co, jak "król" to lepsza niż jak "królowa" ?

Z pewnością jest to bardzo solidna pozycja ale jak dla mnie nazbyt akademicka, autor ze swadą dzieli włos na czworo co dla czytelnika niebędącego zawodowym historykiem może okazać się trudne do strawienia. Na dodatek niewiele miejsca poświęcono życiu prywatnemu opisywanych postaci argumentując,że dostatecznie dobrze scharakteryzowano je w innych źródłach. Ja jednak spodziewałam się kompendium wiedzy na temat króla Jadwigi, a że przed zakupem nie przeczytałam wstępu było to jednak spore rozczarowanie. Stosunkowo najbardziej przykuwają uwagę pierwsze rozdziały zaznajamiające z historią rodziny Andegawenów.

Z pewnością jest to bardzo solidna pozycja ale jak dla mnie nazbyt akademicka, autor ze swadą dzieli włos na czworo co dla czytelnika niebędącego zawodowym historykiem może okazać się trudne do strawienia. Na dodatek niewiele miejsca poświęcono życiu prywatnemu opisywanych postaci argumentując,że dostatecznie dobrze scharakteryzowano je w innych źródłach. Ja jednak...