Ja nie wiem czy to we mnie się coś złamało, czy to 3 część wyszła autorce tak genialnie, ale jestem całkowicie oczarowana "Kruchą wiecznością".
"Królowa lata" i "Król mroku" to książki trochę inne od reszty, właśnie dla tej oryginalności przy nich trwałam, ale poza tym nie czytałam ich z jakimś większym zapałem.
3 część mnie uwiodła, zafascynowała do takiego stopnia że nie mogłam myśleć o niczym innym. Dopiero teraz tak naprawdę wsiąkłam w świat wróżek, podczas czytania czułam się jakbym dopiero co przejrzała na oczy i odkryła, zrozumiała to co wcześniej znajdowało się za zasłoną czaru.

Wcześniej lekko irytował mnie styl pani Marr, mały mętliki i niedokładność : ktoś coś mówi, a ja nie wiem do kogo z dwójki rozmawiających należy wypowiedź; w cudzysłowie czyjaś myśl, a ja nie rozumiem czego ona dotyczy. Trochę mnie to denerwowało. Teraz się tym niemalże zachwycałam. Styl pani Marr idealnie odzwierciedlił zawiłości świata wróżek, jego odmienność od świata ludzi, która czyni go dla śmiertelnika nie do końca zrozumiałym.
Opisy zachowań wróżek świetnie oddawały to co kierowało danym dworem. Chociażby sposób poruszania się Bananach. To było tak fascynujące! Z każdego jej ruchu aż wyzierało szaleństwo składające się na jej istotę, tu lekki dotyk, tam niepozorne otarcie, wirowanie, tańczenie, podfruwanie, by później zranić do krwi. Przemoc i pożądanie - istota Mrocznego Dworu. Według mnie to było piękne, tak nierzeczywiste, cudowne, chwilami żałowałam, że moja wyobraźnia jest zbyt ograniczona, by to wszystko pojąć

Nie tylko Mroczny Dwór wywoływał we mnie takie emocje, cała ta książka aż parowała od niepokoju i złowrogości. Naprawdę zostałam porażona atmosferą tego zaczarowanego świata.

Bohaterowie w tej części stają w obliczu nadciągającej wojny. Czy jest to tylko wizja Bananach czy jedna z przyszłych możliwości, sami muszą zdecydować i uczynić krok wedle swojej decyzji.
Póki co wszyscy trwali zawieszenie w "pomiędzy". Tak jakby każdy z nich postawił stopę na brzegu urwiska, a drugą przechylał to w jedną, to w drugą stronę. Bohaterowie byli tutaj tak nieprzewidywalni, że nie mogłam być pewna czy zaraz któryś z nich nie skoczy w przepaść. Czytanie o tym było niezwykle ekscytujące

W porównaniu do części poprzednich nie jeden wróż przeszedł gruntowną przemianę. Niall, teraz król mrocznego dworu stanął na wysokości zadania i idealnie spełniał się jako władca tej złej strony. Donia królowa zimy, dosłownie zaczęła tą porę uosabiać, z ledwie krótkimi chwilami zapomnienia. Sorcha: porządek, rozsądek i opanowanie. Lato: niestałość, wahania, pląsy i swawole, porywające uczucia namiętności czy żalu.
Każdy z bohaterów fascynował mnie o wiele bardziej niż w którejkolwiek z poprzednich części. Może tylko Aislinn była mi troszkę obojętna, a Seth wydawał się zbyt rozsądny i pohamowany. Za to moje wahające się uczucie do Keenana zmieniło się w prawdziwą słabość. To jego sytuacja pod koniec książki poruszyła mną najbardziej ze wszystkiego co się wydarzyło. Aż miałam łzy w oczach kiedy przyszedł na dwór Donii i wyraził to co czuje, to co się stało

Nie mogę się doczekać kolejnej części z tymi bohaterami. Chociaż książka powtarzała wciąż te same tematy, ja ani przez chwilę się nie nudziłam, czytanie szło mi zadziwiająco szybko, a oderwać się od lektury było potwornie ciężko. Uwielbiam tą część i wciąż nie mogę otrząsnąć się spod jej czaru. Książkę wypożyczyłam trochę od niechcenia, nawet przez myśl mi nie przeszło, że później będę tak sobie dziękować za ten przypadkowy ruch

Ja nie wiem czy to we mnie się coś złamało, czy to 3 część wyszła autorce tak genialnie, ale jestem całkowicie oczarowana "Kruchą wiecznością".
"Królowa lata" i "Król mroku" to książki trochę inne od reszty, właśnie dla tej oryginalności przy nich trwałam, ale poza tym nie czytałam ich z jakimś większym zapałem.
3 część mnie uwiodła, zafascynowała do takiego stopnia że...