Książka pozwala zanurzyć się w czasy wojenne. Na prawdę zmusza do zadumy i docenienia obecnych spokojnych czasów. Książka to prawdziwe pamiętniki ze wspomnieniami jednej z młodych dziewcząt tamtego okresu. Zachęcam bardzo do przeczytania.

Książka pozwala zanurzyć się w czasy wojenne. Na prawdę zmusza do zadumy i docenienia obecnych spokojnych czasów. Książka to prawdziwe pamiętniki ze wspomnieniami jednej z młodych dziewcząt tamtego okresu. Zachęcam bardzo do przeczytania.

nagroda szkolna

nagroda szkolna

Czytałam tą książkę wiele lat temu i od tej pory wracam do niej co jakiś czas. Właściwie to dzięki tej książce i "Pokoleniu Teresy" zaczęłam interesować się na serio literaturą na temat II wojny światowej.

Czytałam tą książkę wiele lat temu i od tej pory wracam do niej co jakiś czas. Właściwie to dzięki tej książce i "Pokoleniu Teresy" zaczęłam interesować się na serio literaturą na temat II wojny światowej.

Cudowna książka. Pani historyk (autorka książki) przebywająca zawodowo w Budziszynie dostaje do przejrzenia pamiętnik polskiej dziewczynki, który przez wojenną zawieruchę zawędrował aż na Łużyce, do ludzi nie znających na tyle języka polskiego, aby móc ocenić treść brulionu i zdecydować co z nim zrobić. Przedziwnym zbiegiem okoliczności pani Teresa rozpoznaje w autorce pamiętnika dziewczynkę z jej rodzinnego warszawskiego bloku, kilka lat starszą od niej. Na imię jej Ewa.
Już taki początek książki wprowadził nadzwyczajny klimat wręcz baśniowości, historia wydawała się nieprawdopodobna, a jednak jest prawdziwa.
Dalej książka zawiera pamiętnik Ewy co jakiś czas uzupełniany uwagami pani Teresy. Można tam np. znaleźć rozmowy z osobami "występującymi" w pamiętnikach, przeprowadzone po latach przez autorkę, która w ten sposób opracowała pamiętnik.
Książkę czyta się jak najlepszą powieść. Czternasto- piętnastoletnia Ewa miała niewątpliwie talent pisarski i potrafiła budować nastrój, zarówno opowiadając różne anegdotki, jak i opisując najtragiczniejsze wydarzenia. Części napisane przez autorkę również trzymają dobry styl.
Książka daje szerszy obraz na losy ludności Warszawy w czasie wojny i różne działania organizacji podziemnych. Jest też w pewnym sensie zapisem historii "kochanego, zwariowanego domu" nr 50, w którym mieszkał też np. Kazimierz Moczarski.

Cudowna książka. Pani historyk (autorka książki) przebywająca zawodowo w Budziszynie dostaje do przejrzenia pamiętnik polskiej dziewczynki, który przez wojenną zawieruchę zawędrował aż na Łużyce, do ludzi nie znających na tyle języka polskiego, aby móc ocenić treść brulionu i zdecydować co z nim zrobić. Przedziwnym zbiegiem okoliczności pani Teresa rozpoznaje w autorce...

Dziwna książka.
Po raz pierwszy trafiłam na nią, mając jakieś 11 lat... i przekonałam się, że raczej nie była to odpowiednia lektura dla wrażliwego dziecka w tym wieku. A jednak, pomimo urazu, jaki miałam do tej książki, przyciągnęła mnie jeszcze raz - wróciłam do niej rok czy dwa lata później.
Ogólnie nie przepadam za literaturą wojenną, i nie wiem, jak ocenić tę książkę, ale jedno mogę powiedzieć na pewno: należy do tych książek, których nie da się zapomnieć (w zarówno złym, jak i dobrym znaczeniu).

Dziwna książka.
Po raz pierwszy trafiłam na nią, mając jakieś 11 lat... i przekonałam się, że raczej nie była to odpowiednia lektura dla wrażliwego dziecka w tym wieku. A jednak, pomimo urazu, jaki miałam do tej książki, przyciągnęła mnie jeszcze raz - wróciłam do niej rok czy dwa lata później.
Ogólnie nie przepadam za literaturą wojenną, i nie wiem, jak ocenić tę książkę,...

Jest coś w tej książce co zmusza do pamiętania o niej. Czytałam ją, gdy byłam w wieku podobnym do autorki pamiętnika (wokół, którego toczy się akcja książki). Bardzo mało znana książka.. a szkoda.

Jest coś w tej książce co zmusza do pamiętania o niej. Czytałam ją, gdy byłam w wieku podobnym do autorki pamiętnika (wokół, którego toczy się akcja książki). Bardzo mało znana książka.. a szkoda.

Absolutnie niesamowita książka. Autorka znalazła pamiętnik z czasów wojny i uzupełniając go komentarzem przedstawia jego tragiczną historię. Historia poruszająca, ale też świetnie napisana. W bibliotekach kategoryzowana jako powieść dla młodzieży, bo autorką pamiętnika była nastolatka. Dlatego relacja jest bardzo autentyczna i szczera. Przegrzebując internet zauważyłam że wielu ludzi wraca do tej książki, odkrywa ją na nowo, chociaż miała tylko jedno wydanie. Warto po nią sięgnąć. Na chwilę obecną Teresa Grabowska jeszcze żyje, a cudaczny blok w którym mieszkała stoi po dziś dzień w Warszawie (odnośnik do bloga, na którym opisane jest poszukiwanie tego budynku wrzuciłam na stronę książki).

Absolutnie niesamowita książka. Autorka znalazła pamiętnik z czasów wojny i uzupełniając go komentarzem przedstawia jego tragiczną historię. Historia poruszająca, ale też świetnie napisana. W bibliotekach kategoryzowana jako powieść dla młodzieży, bo autorką pamiętnika była nastolatka. Dlatego relacja jest bardzo autentyczna i szczera. Przegrzebując internet zauważyłam że...