Człowiek, który się powciąga i panuje nad sobą w każdej sytuacji, krótko mówiąc, człowiek „dystyngowany”, jest w istocie pomyleńcem. Podobnie każdy, kto „cierpi w milczeniu”. Jeżeli zależy nam na minimum równowagi, zdajmy się na wrzask i nie przepuszczajmy żadnej okazji, by głosić pilną jego potrzebę. Pomoże nam w tym zresztą wściekłość, ta, co płynie z samej głębi życia.

Człowiek, który się powciąga i panuje nad sobą w każdej sytuacji, krótko mówiąc, człowiek „dystyngowany”, jest w istocie pomyleńcem. Podobni...

Ponieważ nogi całkiem wyszły z użycia, wędrowiec spośród tych paralityków za kierownicą wygląda na dziwaka lub skazańca; wnet będzie uznawany za potwora. Nie ma już kontaktu z ziemią, wszystko, co w niej tkwi, stało się dla nas niezrozumiałe i obce. Odcięci od wszelkich korzeni, nadto niezdolni do komitywy z kurzem czy błotem, dokonaliśmy zaiste wyczynu, zerwaliśmy bowiem związki nie tylko z głębią rzeczy, ale nawet z ich naskórkiem. Na obecnym etapie cywilizacja mogłaby się wydać paktem z diabłem, jeśliby tylko człowiek miał jeszcze duszę do przehandlowania.

Ponieważ nogi całkiem wyszły z użycia, wędrowiec spośród tych paralityków za kierownicą wygląda na dziwaka lub skazańca; wnet będzie uznawan...

Mieliśmy w sobie szaleńca, ale mędrzec go przepędził. Wraz z nim odeszło to, co mieliśmy najcenniejszego, dzięki czemu akceptowaliśmy pozory bez konieczności czynienia na każdym kroku tak dla nich zgubnych rozróżnień rzeczywistości i iluzji. Póki ów szaleniec był z nami, nie musieliśmy niczego się obawiać - ani my, ani pozory, które - cud do nieustający! - na naszych oczach przeistaczały się w rzeczy, a z jego zniknięciem degradują się i na powrót popadają w swą pierwotną nędzę. teraz - żadnego zainteresowania, żadnego punktu oparcia. Prawdziwym obłędem jest brak szaleństwa.

Mieliśmy w sobie szaleńca, ale mędrzec go przepędził. Wraz z nim odeszło to, co mieliśmy najcenniejszego, dzięki czemu akceptowaliśmy pozory...