Rozmowy ze śmiercią

Z pewnością będę wracać do tej książki. Moja ocena jest jak najbardziej subiektywna, ponieważ autor należy do moich ulubionych. Przekonał mnie do swojego sposobu myślenia i pisania pozycją "Ręce precz od tej książki". To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Jana van Helsing'a i już wówczas wiedziałam, że nie ostatnie.

Od pierwszych stron książka "Rozmowy ze śmiercią" zapisała we mnie poczucie spokoju i chęci poznania dalszej jej części.
Autor przedstawił śmierć, jako czarną postać widzianą przez osoby stojące u progu końca żywota. Następnie opisał jak była ona przedstawiana do tej pory w literaturze, sztuce, czy też w legendach.
Po takim wstępie zaczęła się zapowiedziana w tytule - rozmowa ze śmiercią, która trwała już do końca książki.
Autor porozumiewał się z aniołem przemiany za pośrednictwem medium. Dla mnie była to pełna spokoju, ciekawości i chęci zrozumienia niesamowita przygoda z tak szeroko pojętym obrazem świata ludzi, Ziemi, kosmosu, a przede wszystkich wymiaru duchowego.
W książce "Rozmowy ze śmiercią" czarna postać ukazuje nam się, jako przewodnik pełen miłości pomagający w oddzieleniu duszy od ciała.
Dialog Jana ze śmiercią to wielowymiarowe podejmowanie tematów, które jednych tak, jak mnie mogą fascynować, innych natomiast wręcz bulwersować. Rozmowy te dotyczą przemian na Ziemi, zapowiadanych katastrof, postępowania ludzi, przyczyn różnych wydarzeń, czy też ogromnego znaczenia, jakie mają myśli, wypowiadane słowa.
To jedynie zarys tematów, jakie były podejmowane podczas dialogu Jana i śmierci.

Tak, czy inaczej uważam, że książka warta jest przeczytania.
Z pewnością skłania do przemyśleń.

Interesuję się ezoteryką, wierzeniami, sprawami paranormalnymi, tajemnicami, śmiercią dlatego też sięgnęłam po tę książkę z niemałą ciekawością. Miałam może zbyt duże oczekiwania, ale taka jakaś nijaka ta książka. Spodziewałam się czegoś więcej. Miałam wrażenie, że autor w kółko pisze o tym samym tylko ubiera w inne słowa. Miałam też momentami wrażenie, że po prostu ten temat jest dla niego za ciężki (bo to temat rzeka i jest niewątpliwie trudny) dlatego pisał cokolwiek. chociażby ten wywiad, który sprawiał wrażenie..hmm.. sztucznego? jakiś taki niepoważny, owijanie w bawełnę, pytania podobne do siebie, a śmierć odpowiadała na każde tak samo powtarzając się co jakiś czas i te jego rzekome przykłady są mało wiarygodne, tak jakby sam je na szybko wymyślał, żeby zapełnić kartki jakimiś słowami, byleby tylko skończyć tę książkę. Miałam nadzieję, że może się czegoś ciekawego dowiem, że może słowa autora dadzą mi jakąś nadzieję, poruszą, zmuszą do refleklsji. Tak się jednak nie stało. Autor po prostu zabrał się za coś o czym ma małe pojęcie (przynajmniej sprawiał takie wrażenie), nie popisał się jakąś szczególnie znaczącą wiedzą, potraktował ten temat bardzo po macoszemu, trochę popisując się, ale niczym nie zaskoczył.
Zawiodłam się i to bardzo, a szkoda, bo lubię tego typu książki i czytałam o niebo lepsze od tej.
Mowi się trudno i żyje dalej.

parę osób polecało mi tę książkę... zawiodłam się. niektóre sytuacje opisane w niej są po prostu absurdalne. w książce czytamy wypowiedź śmierci: "Dlatego pokazuję się ludziom w formie, którą najlepiej mogą zrozumieć. Na przykład Indianom mogę ukazywać się jako czarny ptak; a twoim przodkom ukazywałem się jako wrona albo kobieta w czerni."

no dobrze. załóżmy, że tak jest. zwątpiłam jednak przeczytawszy wtrącenie: "W tym momencie anioł przemiany ukazuje się medium podobny gumie do żucia, która rozciąga się, klejąc się do palców". Czy mam rozumieć, że medium zobaczyło wielką gumę do żucia? nagle, ni stąd ni zowąd? balonową? o jakim smaku? truskawkowym czy miętowym? I czy ma z tego wynikać, że temu człowiekowi, który jest medium guma do żucia kojarzy się ze śmiercią?

owszem, mogę zgodzić się z niektórymi sformułowaniami co do miłości, życia, śmierci, strachu, ale... może na tym zakończę. według mnie: NIE WARTO czytać tej książki.

No chyba, że ktoś chce potraktować to jako fikcję, ale autor bynajmniej tego nie robi.