Zdecydowanie najlepsza część trylogii -a na pewno najbardziej "skondensowana". Autorka zrezygnowała bowiem z czasami nużących introspekcji i skupiła się całkowicie na prowadzeniu najważniejszych wątków. W tym tomie akcja rozdziela się na trzy główne wątki: pierwszy dotyczy grupy magów i uczonych, próbujących wykorzystać urządzenia maga Urtha do zlikwidowania magicznych burz, drugi -valdemarskiego poselstwa do Hardronu, a trzeci skupia się na wydarzeniach w Imperium, które dotychczas było zaniedbywane. Wszystkie trzy są bardzo dobrze i z pomysłem poprowadzone, a finał, chociaż może wydawać się nieco przyspieszony, nie powinien nikogo rozczarować.
Gdybym miała ocenić całą trylogię, to powiedziałabym, że jest ona całkiem przyzwoita -ma swoje wady, lecz jednocześnie widać, że Lackey umie jeszcze wymyślić coś ciekawego i oryginalnego. Prawdę mówiąc, pod względem literackim, widać znaczny postęp w stosunku do pierwszych książek o Heroldach.
Sam pomysł magicznych burz uważam za rewelacyjny -wszystko zostało bardzo logicznie i wiarygodnie wytłumaczone, nie sposób się do niczego przyczepić. Interesujące jest również Imperium, które, wbrew oczekiwaniom czytelników, nie gra w tej trylogii pierwszych skrzypiec -jego ustrój polityczny i społeczeństwo, całkowicie zależne od magii tak jak współczesny świat zależny jest od elektroniki. Tym razem Lackey udało się również stworzyć bardziej ludzkich i przekonujących antagonistów, niż jej zwyczajowi, karykaturalnie źli szaleńcy ( jak np. Ancar). Przeciwnicy tym razem nie są tak do końca źli -co najwyżej bardzo cyniczni i interesowni, a książę Tremane ostatecznie okazuje się naprawdę porządnym facetem.
Jedyne, co mnie drażni, to te wszystkie magiczne, gadające stworzenia, których w tej trylogii namnożyło się wyjątkowo wiele, chyba najwięcej z dotychczasowych części. Mam takie, może całkowicie subiektywne wrażenie, że przez nie całość staje się jakaś taka mniej poważna i bardziej infantylna.
W ostateczności jednak odbiór "Trylogii Magicznych Burz", jak to zwykle u mnie bywa z książkami Mercedes Lackey, jest zdecydowanie pozytywny.

Zdecydowanie najlepsza część trylogii -a na pewno najbardziej "skondensowana". Autorka zrezygnowała bowiem z czasami nużących introspekcji i skupiła się całkowicie na prowadzeniu najważniejszych wątków. W tym tomie akcja rozdziela się na trzy główne wątki: pierwszy dotyczy grupy magów i uczonych, próbujących wykorzystać urządzenia maga Urtha do zlikwidowania magicznych...

Piękne zakończenie serii :) Wszystkie tajemnice wyjaśnione, losy bohaterów uporządkowane, a i łzy z oczu na sam koniec pociekły. Świat Valdemaru po tym tomie nie pozostał już taki sam, jak był na początku serii o ostatnim magu heroldów, zaszło dużo zmian w konstrukcji całego uniwersum. Ewolucja pełna, z sensem i logiczna.
Bardzo mi się podobała ta książka, jak i cała seria. Polecam :)

Piękne zakończenie serii :) Wszystkie tajemnice wyjaśnione, losy bohaterów uporządkowane, a i łzy z oczu na sam koniec pociekły. Świat Valdemaru po tym tomie nie pozostał już taki sam, jak był na początku serii o ostatnim magu heroldów, zaszło dużo zmian w konstrukcji całego uniwersum. Ewolucja pełna, z sensem i logiczna.
Bardzo mi się podobała ta książka, jak i cała...

Bardzo dobra książka choć czuję niedosyt... Brak mi kolejnych części, chciałabym mieszkać w Valdemarze :)

Bardzo dobra książka choć czuję niedosyt... Brak mi kolejnych części, chciałabym mieszkać w Valdemarze :)

Książka nie odbiega poziomem od cyklu. Dobrze zarysowanie bohaterowie- niezły motyw magicznego miecza "potrzeby" posiadającego duszę pradawnej kałanki. Cały cykl ma właśnie takie ciekawe urozmaicenie- czytelnik się nie nudzi.

Książka nie odbiega poziomem od cyklu. Dobrze zarysowanie bohaterowie- niezły motyw magicznego miecza "potrzeby" posiadającego duszę pradawnej kałanki. Cały cykl ma właśnie takie ciekawe urozmaicenie- czytelnik się nie nudzi.

Trochę przekombinowana - ale na tyle trzyma w napięciu, że można to zignorować ;)

Trochę przekombinowana - ale na tyle trzyma w napięciu, że można to zignorować ;)