Åsa Larsson nie święci u nas takich triumfów jak choćby Camilla Läckberg. Poczytność jej tytułów stoi u nas na dużo niższym poziomie. Choć pomiędzy powieściami obu pań można by się doszukać paru podobieństw i równie ciekawej fabuły. Gdybym mogła, nakłaniałabym każdego sympatyka gatunku do przeczytania "Burzy z krańców ziemi".

Pierwszą powieść autorki można by nazwać klasycznym kryminałem, jakich wiele, gdyby nie parę mocniejszych opisów. Do tego niezwykle wciągająca fabuła oraz rewelacyjne i głębokie zarysowanie bohaterów. Trudno szybko sobie tę pozycję wybić z głowy. Jeżeli każdy miałby debiutować w ten sposób, świat literatury sensacyjnej byłby jeszcze wspanialszy.

Autorka konstruuje powieść w ten sposób, iż jesteśmy w stanie wczuć się w każdą postać. W jednej chwili siedzimy w głowie zamordowanego człowieka, w drugiej – Rebeki, by później czytać o tym, co myśli i robi jeden z członków religijnej wspólnoty, bądź podejrzana o zabójstwo siostra ofiary.
Poza tym, podobnie jak Läckberg, Larsson wraca momentami w dawne minione lata, by nakreślić nam, co takiego wydarzyło się w życiu prawniczki, że postanowiła wyjechać i żyć życiem, jakie prowadzi (praca i jeszcze raz praca). Do tej psychologicznej, głębokiej budowy dodać ciekawy i niebanalny wątek, a już w połowie zastanawiamy się, dlaczego nie jest ten tytuł u nas tak popularny.

Åsa Larsson nie święci u nas takich triumfów jak choćby Camilla Läckberg. Poczytność jej tytułów stoi u nas na dużo niższym poziomie. Choć pomiędzy powieściami obu pań można by się doszukać paru podobieństw i równie ciekawej fabuły. Gdybym mogła, nakłaniałabym każdego sympatyka gatunku do przeczytania "Burzy z krańców ziemi".

Pierwszą powieść autorki można by nazwać...