Oppède. Mała gmina w Vaucluse, ze średniowiecznymi domami, opuszczonymi albo w ruinie, i z zamkiem wzniesionym przez hrabiego Tuluzy Rajmunda VI. Tam zamieszkaliśmy, żeby założyć niewielką wspólnotę artystów i uprawiać sztukę. (...) Przyjechałam więc do tej miejscowości pięknej, szalonej, kiedy był mistral... Przyjął mnie Bernard Zehrfuss, młody, utalentowany architekt. - Trzeba wziąć się wzajem za ręce. Utworzyć łańcuch. Staniemy się mocniejsi... Oppède, sama zobaczysz, to niby nic a wszystko... To nasze serce i siła. Nasza cywilizacja, przekreślona teraz, pozostawiła nam przecież swoje nauki. Miłość do form, miłość rysunku. Kiedy świat upada, kiedy pozostają tylko ruiny, jedyni, którzy się liczą, to robotnicy albo artyści, jak wolisz; to znaczy ci, co potrafią budować...

Oppède. Mała gmina w Vaucluse, ze średniowiecznymi domami, opuszczonymi albo w ruinie, i z zamkiem wzniesionym przez hrabiego Tuluzy Rajmund...

Ricardo Viñes należał do przyjaciół mego męża. Zauważył mnie w Paryżu, bo przez matkę nosiłam nazwisko jego przyjaciela, markiza de Sandoval, a dla Viñesa Sandoval łączył w sobie ocean, burzę, swobodne życie i wspomnienie wielkich konkwistadorów. Paryżanki uwielbiały Viñesa, ale to był asceta i romans miał tylko z muzyką... Pewnego razu usłyszeliśmy, jak Rita mówi mu ochryple do ucha: - Czy to prawda, że należy pan do tajnego i bardzo surowego zakonu, jeszcze potężniejszego od jezuitów, do rodzaju sekty, w której wolno być tylko artystą? - Oczywiście, i opowiadano też pani z pewnością, że w nocy, podczas pełni księżyca, ucinamy sobie połowę wąsów, która natychmiast odrasta?

Ricardo Viñes należał do przyjaciół mego męża. Zauważył mnie w Paryżu, bo przez matkę nosiłam nazwisko jego przyjaciela, markiza de Sandoval...

Szłam ku pracowni Deraina, jednego z moich przyjaciół malarzy. Derain czekał świtu i pierwszych barw dnia, by stworzyć cud światła na włosach, ustach, sukniach swoich modelek. Wśliznęłam się po cichu, bo dobrze znałam jego obyczaje. Poczułam zapach kawy z mlekiem, którą sobie przygotował, stojąc przy wielkim piecu na węgiel, podczas gdy młoda dziewczyna o kwitnących piersiach, naga zupełnie, rozpuszczała włosy, żeby wydawać się jeszcze bardziej naga. (...) Derain krążył po pracowni, dmuchając na swoją wielką filiżankę z mlekiem, patrząc na pierwsze lśnienia poranka, dotykając palcem długich włosów modelki.

Szłam ku pracowni Deraina, jednego z moich przyjaciół malarzy. Derain czekał świtu i pierwszych barw dnia, by stworzyć cud światła na włosac...