Interesująca pozycja. Oczywisty manifest antywojenny umieszczony w lekko niestandardowej formie. Mix powieści epistolograficznej z memuarystyczną, fragmentami okraszony ułomną angielszczyzną jaką posługuje się jeden z bohaterów. Komuś niechętnemu lekturze może to odrobinę przeszkadzać ale nie przesadzajmy, nie jest to zapora a jeno lekko wyboista droga. Kolejny mix to mieszanka komizmu i dramatycznej powagi, dojmującego smutku. W tym aspekcie odnajdujemy powinowactwo z Paragrafem 22 Hellera, może nie aż tak mistrzowskie ale niewiele ustępujące. Heller jest subtelniejszy, Foer bardziej dosadny. I ostatnia mieszanka to, skonstruowani bardzo przemyślanie, bohaterowie. Z początku, każdy bardzo swoisty i różny od pozostałych, z czasem okazują się, mimo różnic, bardzo podobni. Widzimy to, gdy w końcu przedzieramy się przez wierzchnie maski i powłoki, i docieramy do najistotniejszych warstw człowieczeństwa.

Wymowa powieści jest jednoznacznie antywojenna, krytykująca podziały narodowościowe, religijne. W sumie rzecz mało odkrywcza, acz dla wielu wciąż nie do pojęcia. Z głowami nabitymi bredniami patriotycznymi czy religijnymi idą urządzać innym życie przy pomocy wszelkich środków nie wyłączając ognia i miecza. Problem polega na tym, że oni nie czytają takich książek. Wzrok mają wbity w katechizmy a wsłuchani są w przemówienia przywódców.

8/10

Interesująca pozycja. Oczywisty manifest antywojenny umieszczony w lekko niestandardowej formie. Mix powieści epistolograficznej z memuarystyczną, fragmentami okraszony ułomną angielszczyzną jaką posługuje się jeden z bohaterów. Komuś niechętnemu lekturze może to odrobinę przeszkadzać ale nie przesadzajmy, nie jest to zapora a jeno lekko wyboista droga. Kolejny mix to...