Czytywałam Cusslera naście lat temu, zanim w końcu zniecierpliwiła mnie naiwna sztywność jego stylu. Teraz „Podwodni łowcy” to był jeden z tych przypadków „skoro już leży pod ręką, to zajrzę”, bo liczyłam, że styl nie będzie tak przeszkadzać w niefikcyjnej narracji. Nadzieja po części się sprawdziła, choć nadal nie nazwałabym tego arcydziełem reportażu. Całość jest podzielona na poświęcone poszczególnym wrakom rozdziały, z których każdy składa się z fabularyzowanego przedstawienia historii i ostatnich chwil statku oraz z utrzymanego w gawędziarsko-anegdotycznym tonie opisu poszukiwań i rezultatów osiągniętych przez ekipę Cusslera. Historie opisywanych statków obejmują okres od pierwszej połowy dziewiętnastego wieku do drugiej wojny światowej; większość to amerykańskie parowce. Jak się to czyta? No, to jedna z tych książek, przy których odpowiedź zależy od zainteresowania tematem. Jeśli ktoś uważa sprawy typu „pierwszy w historii pancernik, który zatopił żaglowiec” za fascynujące, to książka też taka będzie, choć nie należy oczekiwać naukowego opracowania z bibliografią i źródłowymi cytatami, bo dostaje się co najwyżej odcedzony z nich wyciąg zamieniony w autorską „story”. Wszyscy pozostali niewiele stracą odkładając książkę po pierwszym rozdziale – dalej idzie mniej więcej w kółko to samo.
Polski przekład jest mocno średniawy. „Prezydent” zamiast „prezesa”, „krwawe” w miejsce „cholernych”, „zaangażować się” zamiast „zaciągnąć się”... a wszystko, zarażone ciężką, nadprzecinkozą.
Nieco więcej tutaj:
http://aletheiafelinea.livejournal.com/92608.html

Czytywałam Cusslera naście lat temu, zanim w końcu zniecierpliwiła mnie naiwna sztywność jego stylu. Teraz „Podwodni łowcy” to był jeden z tych przypadków „skoro już leży pod ręką, to zajrzę”, bo liczyłam, że styl nie będzie tak przeszkadzać w niefikcyjnej narracji. Nadzieja po części się sprawdziła, choć nadal nie nazwałabym tego arcydziełem reportażu. Całość jest...