Molly Moon. Ech. Tyle zmarnowanego potencjału...

Początek i druga część były bardzo obiecujące. Pomysł dość oryginalny, a choć Molly mogłaby się nazywać Mary Sue, to jednak nie rzucało się to w oczy tak bardzo. Problemem serii jest jednak całkowite skupienie się na głównej bohaterce, doładowywanie jej zadziwiającymi mocami na każdym kroku, a zapominanie o postaciach drugoplanowych. Rocky, którego naprawdę bardzo polubiłam, w tej książce występuje mniej niż pies. Poważnie. Pies Molly ma większą rolę od jej przyjaciela z dzieciństwa z sierocińca, który wspierał ją w trudnych chwilach. A słyszałam, że w kolejnych częściach, nie wydanych po polsku, jest jeszcze gorzej.

Naprawdę, za dużo tych mocy na Molly. Ma już nie tylko hipnotyzm i zatrzymywanie czasu (praktycznie bez limitu, lol), ale jeszcze może w czasie podróżować, tutaj dochodzi kolejna moc (nie napiszę jaka, żeby nie było spoilerów), a dowiadujemy się, że będzie COŚ JESZCZE. Noż po prostu, autorko, pohamuj się trochę! Dlaczego walisz wszystkim na jedną Molly, która w dodatku zachowuje się zbyt idealnie jak na dziewczynę w jej wieku z takim repertuarem supermocy?! Trza było rozdzielić to po równo - trochę dla jej brata, trochę dla Rockiego... Czytanie o paczce superbohaterów, którzy się uzupełniają, byłoby o wiele lepsze od jednej tylko, megasuperhiperbohaterki Molly :/

Molly Moon. Ech. Tyle zmarnowanego potencjału...

Początek i druga część były bardzo obiecujące. Pomysł dość oryginalny, a choć Molly mogłaby się nazywać Mary Sue, to jednak nie rzucało się to w oczy tak bardzo. Problemem serii jest jednak całkowite skupienie się na głównej bohaterce, doładowywanie jej zadziwiającymi mocami na każdym kroku, a zapominanie o postaciach...