Max Carvert wraz z najbliższymi przenosi się do małej wioski rybackiej. Nie jest to dla niego pocieszające. Ojciec chłopca jest jednak tutaj niezwykle potrzebny, ponieważ zegarmistrz przyda się tej mieścinie, gdzie nawet miejski zegar wskazuje inną godzinę, niż w rzeczywistości. Co ciekawe jego wskazówki poruszają się wstecz. Rodzina wprowadza się do domu, którego historia jest dość tajemnicza. Od tej pory zaczynają dziać się dziwne rzeczy.

Poznawanie nowych miejsc jest niezwykle interesujące ale budzi we mnie coś na kształt niepokoju przed nieznanym. Nie jest to uczucie dojmujące, lecz wprowadzające dreszczyk emocji. Podobnie jest, kiedy odkrywam nowego autora. W tym wypadku jednak coś, co dopiero było przede mną, wiedzieli już niemal wszyscy, a ja zastanawiałam się, czy moje emocje będą choć troszkę zbliżone do opinii innych. Wzięłam więc głęboki oddech i dałam się ponieść historii. W pewnym momencie, mojemu zdziwieniu nie było końca, bo poczułam się niezwykle znajomo w przedstawionej rzeczywistości. Po chwili, wiedziałam już co było tego przyczyną. Carlos Ruiz Zafón postanowił zastosować całkiem skuteczny zabieg, choć nie jestem przekonana, czy nie posuwam się, w tym co zaraz przeczytacie, nieco za daleko.

Pewne znane porzekadło mówi, że lubimy to, co znamy. Chyba jest w tym stwierdzeniu sporo racji. Sama czasem szukam wszelakich powiązań, między książkami, czy filmami. Z niezwykle znanych i nieco przykurzonych motywów literackich, powstało tym razem coś niezwykle nowego i świeżego. Wszak cała budowa głównego wątku „Księcia mgły” jest zręcznie sklejona z już znanych fragmentów. Nie uważam, by autor świadomie dopuszczał się plagiatu. Po prostu chyba zwykle kopiujemy, dodając jednocześnie coś od siebie i powstaje nowa historia, która jest całkiem unikatowa, a jednocześnie tak podobna, do tego co było. Nie trudno zauważyć np. zestawienia Kaina i Wolanda z „Mistrza i Małgorzaty” W debiutanckiej powieści Hiszpan udowodnił, że nie warto odżegnywać się od dorobku pisarzy klasyków. Warto wręcz z niego czerpać i pokazywać go w swoich utworach.

Czas znowu wrócić ma główny tor. „Książę mgły” jest zaliczany do literatury młodzieżowej. Patrząc, więc oczami mojej siostry nastolatki, muszę stwierdzić, że to pozycja świetna, dla tego kręgu odbiorców, choć akurat w tym przypadku, jestem przekonana, że przeczytać ją może absolutnie każdy Ciekawa fabuła i mroczny klimat sprawia, że nikt nie może się przy tej książce nudzić.

Max Carvert wraz z najbliższymi przenosi się do małej wioski rybackiej. Nie jest to dla niego pocieszające. Ojciec chłopca jest jednak tutaj niezwykle potrzebny, ponieważ zegarmistrz przyda się tej mieścinie, gdzie nawet miejski zegar wskazuje inną godzinę, niż w rzeczywistości. Co ciekawe jego wskazówki poruszają się wstecz. Rodzina wprowadza się do domu, którego...