„…czasem, niezwykle rzadko, może raz na milion, trafia się ktoś bardzo młody, kto pojmuje, że życie jest drogą, z której nie ma powrotu, i uznaje, że to gra nie dla niego. To tak, jak oszukiwać w grze, która się nie podoba. W większości przypadków szybko zostaje się zdemaskowanym i zabawa skończona. Ale od czasu do czasu kanciarzowi się udaje. A jeśli w grze chodzi nie o kości ani karty, lecz o życie i śmierć, nasz oszust może być naprawdę bardzo niebezpieczny”. (str. 97)

Wiem, że Zafon to przede wszystkim „Cień wiatru” i „Gra anioła”. Nie czytałem jeszcze żadnej z nich. Chciałem koniecznie zacząć moją przygodę z tym autorem od jego debiutanckiej powieści.
„Książę Mgły” to debiut Zafona. Powieść skierowana jest do młodszego pokolenia (zaklasyfikowano ją jako literatura młodzieżowa) jestem przekonany, że zachwyci wielu z was. Ponieważ to opowieść o uniwersalnym przesłaniu, w którym zetkniemy się z magią, niezwykłą przygodą i mroczną tajemnicą.
Rok 1943. Gdzieś na wybrzeżu Atlantyku rodzina Carverów w niewielkiej osadzie rybackiej kupuje dom. Miejsce to ma być azylem od szalejącej na świecie wojny i zapewnić pięcioosobowej rodzinie bezpieczeństwo.
Dawni właściciele domu państwo Fleishmanowie sprzedali go, by zapomnieć o bolesnym zdarzeniu, kiedy to ich jedyny syn Jacobe utonął w morzu. Pogrążeni w rozpaczy rodzice zabrali ze sobą niezbędne rzeczy zostawiając cały dorobek, by móc w innym nowym miejscu zacząć żyć bez bolesnych wspomnień i miejsc, które wiązały się z tragedią.
Malownicza okolica często spowita mgłą, szum morza za oknem, plaża, zatopiony wrak osnuty legendą, ogród z posągami artystów cyrkowych i bezpański kot, którego spojrzenie powoduje paraliżujący strach u najmłodszej z trójki dzieci Irinie. Wszystko to sprawia, że nie ma czasu na nudę. Wydarzenie goni wydarzenie, a akcja mknie niczym Pendolino. Max i Alicja poznają miejscowego chłopca Rolanda, który zabiera ich do zatopionego statku. Z czasem dzieci dowiadują się, że jedyną ocalałą osobą z zatopionego Orfeusza to dziadek Ronalda. Latarnik, jedyny strażnik sekretu „Orfeusza” opowiada im o tajemniczym Księciu Mgły, czarowniku Kainie, który potrafi spełnić każde życzenie, ale jak się domyślacie nic nie ma za darmo.
Kim są postacie przedstawiające artystów cyrkowych?
Kim tak na prawdę jest Roland i czy to możliwe, że ma on coś wspólnego z Jacobem?
Jaką cenę przyjdzie zapłacić dzieciom za spotkanie z Księciem Mgły?
Czy Książę Mgły to faktycznie oszust i kanciarz?
Na wszystkie pytania znajdziecie odpowiedź w tej dwustu-stronicowej, niewielkich rozmiarów powieści stanowiącej Trylogia mgły, w której skład wchodzą również „Pałac północy” oraz „Światła września”.
Carlos Ruiz Zafon niezwykle obrazowo przedstawia historię Księcia Mgły. Autor zabrał mnie do innego, magicznego świata, świata z elementami fantastyki .Czytanie tej opowieści to naprawdę sama przyjemność. Jeśli nie znacie Zafona, to ta powieść jest idealną, a zarazem łatwą w czytaniu lekturą wprowadzającą do dalszych dzieł tego znakomitego, najbardziej znanego hiszpańskiego pisarza.

„…czasem, niezwykle rzadko, może raz na milion, trafia się ktoś bardzo młody, kto pojmuje, że życie jest drogą, z której nie ma powrotu, i uznaje, że to gra nie dla niego. To tak, jak oszukiwać w grze, która się nie podoba. W większości przypadków szybko zostaje się zdemaskowanym i zabawa skończona. Ale od czasu do czasu kanciarzowi się udaje. A jeśli w grze chodzi nie o...