„Ale błędem, poważnym błędem jest wiara w to, że można ziścić swoje marzenia, nie dając nic w zamian. Nie wydaje ci się? Powiedzmy, że nie byłoby to sprawiedliwe.”

Już od dawna byłam strasznie ciekawa debiutu powieściowego jednego z moich ulubionych pisarzy. Seria „Cmentarz Zapomnianych Książek”, powieści „Marina” i „Pałac północy” z miejsca skradły moje serce, więc z tym większym zainteresowaniem zaczęłam czytać „Księcia mgły”. Muszę przyznać, że Zafon posiada niezwykłą zdolność intrygowania mnie każdym swoim dziełem, więc w tym przypadku nie było wcale inaczej.

Już na wstępie autor wyraża nadzieję, że książka ta, mimo tego, że jest skierowana głównie do młodzieży, trafi także w gusta dorosłego czytelnika. I nie mylił się. Carlos Ruiz Zafon podobnie, jak wielu pisarzy przed nim i zapewne po nim chciał w swoim dziele przedstawić nam uniwersalne przesłanie, które sprawi wielu osobom wiele podczas czytania niesamowitą frajdę.

"Książe Mgły" opowiada nam historię trójki przyjaciół - Maxa, Alicji i Rolanda, których losy splatają się niedługo po tym, jak dwójka z nich (Max i Alicja) wraz z rodzicami i młodszą siostrą Iriną przeprowadzają się w roku 1943 do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku. Już od pierwszego dnia wokół nich zaczynają się dziać rzeczy dziwne i nie do końca dające się w logiczny sposób wytłumaczyć. Max trafia do tajemniczego ogrodu pełnego posągów. Ale nie są to zwyczajne posągi. Są na nich artyści cyrkowi. Fakt – może i nie byłoby w tym nic dziwnego, ale Max oglądając amatorskie nagranie poprzedniego mieszkańca ich domu odkrywa, że zastał posągi w zupełnie innych pozach niż przedstawiono to na filmie… Od dziadka Rolanda, który jest miejscowym latarnikiem trójka naszych bohaterów dowiadują się o złym czarowniku, Księciu Mgły, który spełnia wszystkie najskrytsze marzenia… Jednak cena za taką przysługę jest bardzo wysoka. Co łączy Księcia Mgły i posągi? Jaki związek miał latarnik z poprzednimi lokatorami domu Maxa? Czy miejscowa przerażająca legenda może okazać się rzeczywistością?

Moim zdaniem napisana przez Carlosa Ruiza Zafona książka, spełniła swoją rolę. Jest ona bowiem naprawdę przyjemną, łatwą w odbiorze, wartościową lekturą, a zarazem pełna jest tajemnic, zagadek, niedopowiedzeń. Nie jest to bynajmniej historia sielankowa. Na przykładzie trójki bohaterów, możemy się przekonać, jak silna i bezinteresowna może być przyjaźń. Natomiast owiana tajemnicą legendarna postać Księcia Mgły ostrzega nas przed tym, co można utracić, chcąc mieć wszystko. Nic nie jest takie, jak to się wydaje w rzeczywistości. Bohaterowie muszą się w nie zmierzyć z prawdziwymi i niebezpiecznymi przeciwnościami losu.

Lekturę polecam każdemu bez względu na wiek. Czy masz, drogi Czytelniku, lat 15 czy też 70… Bo każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Naprawdę warto!
.......................................

,,To kiedy mnie wyudkujesz?" Nie-Zafon :-)

Debiuty genialnych artystów często są dziełami bardzo niepozornymi i skromnymi. Dopiero przy późniejszych pozycjach, autorzy stają na apogeum swoich umiejętności i zachwycają czytelników wizjonerskimi pomysłami, ubranymi w bogatą treść merytoryczną. Nie inaczej było z twórcą kultowego i uwielbianego (szczególnie przeze mnie!) Cienia Wiatru. Jednak skromność i prostota w żadnym wypadku nie jest wadą, tylko jedną z wielu cząstek elementarnych geniuszu. Łatwo przyswajalnym charakterem pisma, można dotrzeć do jak najszerszej publiczności i dopiero wtedy, po zaskarbieniu ich sympatii pokazać się w pełnej krasie.

Rodzina Carverów, na skutek wojny przeprowadza się do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku. Maximilian, wraz z żoną i dziećmi zamieszkują dom w którym niegdyś doszło do tragedii. Od pierwszych dni zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Co z tym wszystkim mają wspólnego tajemnicze posągi zmieniające znienacka pozycje? Albo legenda Księcia Mgły? Max Carver Jr od pierwszych stron stał się moim ulubieńcem. Jego ambiwalentne, dziecięco-dorosłe podejście do życia pomogło mi się wczuć w tragizm wydarzeń – w szczególności pod koniec lektury.

Podsumowując, Książę Mgły ma wszelkie znamiona debiutu doskonałego. Mamy prostą, niezagmatwaną fabułę ocierającą się o granice horroru. Przystępny język, trafiający zarówno w gust czytelników starszego i młodszego pokolenia i zakończenie, godnie kończące przygodę i zapowiadającą świetlaną przyszłość Pana Zafona!

„Ale błędem, poważnym błędem jest wiara w to, że można ziścić swoje marzenia, nie dając nic w zamian. Nie wydaje ci się? Powiedzmy, że nie byłoby to sprawiedliwe.”

Już od dawna byłam strasznie ciekawa debiutu powieściowego jednego z moich ulubionych pisarzy. Seria „Cmentarz Zapomnianych Książek”, powieści „Marina” i „Pałac północy” z miejsca skradły moje serce, więc z tym...