Zgaga po gulaszu.

Tęsknota za utraconym imperium, pochwała martyrologii, widoczne gołym okiem rozwarstwienie społeczne, wyraźny podział na stolicę i "całą resztę" - brzmi znajomo? Pewnie dlatego, że jest. Czytając książkę nieraz zapominałem, że to nie o Polsce. Może ze względu na rodzimy cynizm, który jest tu serwowany jak gorące leczo. A może dlatego, że dumny turul jest równie mityczny co biały orzeł.

Książka Vargi to dobra lektura. Ze względu na to, że autor jest w połowie Węgrem, wytłumaczenie pewnych niuansów dotyczących madziarskiej historii i mentalności przychodzi mu łatwiej. Ciekawe i dokładne opisy codziennego życia, kuchni, topografii, a także w dużej mierze polityki składają się na wierną projekcję w którą łatwo się wczuć. Bardzo plastyczny opis Budapesztu pozwala nieomal na spacer ulicami miasta.

Co w takim razie sprawia, że po przeczytaniu "Gulaszu..." zaczęło mi się odbijać? Bo jest to książka, która ma konstrukcję właśnie jak węgierska kuchnia - tłusto, dużo i do syta. Pod koniec zaczyna to już przytłaczać, a zabrakło nawet serwetki. W jednej z poprzednich recenzji ktoś narzeka, że autor stoi za bardzo z lewej strony - ja tego w ten sposób nie odczułem, uważam wręcz, że w poglądach jest on akurat dość wyważony. Nie podobało mi się natomiast zupełnie niepotrzebne zaostrzanie języka np. kiedy pisze o kobietach.

Mimo wszystko, smacznego.

Zgaga po gulaszu.

Tęsknota za utraconym imperium, pochwała martyrologii, widoczne gołym okiem rozwarstwienie społeczne, wyraźny podział na stolicę i "całą resztę" - brzmi znajomo? Pewnie dlatego, że jest. Czytając książkę nieraz zapominałem, że to nie o Polsce. Może ze względu na rodzimy cynizm, który jest tu serwowany jak gorące leczo. A może dlatego, że dumny turul jest...