Lubię od czasu do czasu sięgnąć po lekturę napisaną przez kogoś z kraju, o którym wiem, że jest, jaką ma flagę, umiem go umiejscowić w historii, ale poza tym nie mam żadnego o nim wyobrażenia, żadnego obrazu. Taką książką jest Ręka, której nie kąsasz, jej autorka jest Albanką, czyli wszystko się zgadza. Albania jest dla mnie czerwonym tłem, czarnym orlim kleksem.

Ta książka jest pocztówką. Jest zapisem z podróży, o podróży, o przygotowaniu do niej, o lotach samolotami, o pakowaniu. Jest spisem zapachów z dzieciństwa, zapachów ojczyzny, kuchni babci. Jest skargą. Wyrażaniem tęsknoty za krajem, w którym się wychowało, a jednocześnie niemocy - niechęci wobec powrotu. Autorce wystarczy przebywanie w kraju leżącym blisko jej, by poczuć zmęczenie, chęć uwolnienia, chęć powrotu do swojego nowego domu, na Zachodzie. A "kiedy kamień znajdzie się na swoim miejscu, ciąży!".

Ręka, której nie kąsasz jest drobną, cienką książką, ale o tak mocnej treści, że ciążyła mi w rękach. Jest pełna tęsknoty, intymnych wspomnień, osobistych uwag. Czytając ją czułam się trochę tak, jakby Vorpsi pozwoliła mi szperać w swoich szufladach, pełnych historii, choć o swoich obecnych pisze, że "Za granicą szufladom pojedynczej osoby albo rodziny" właśnie jej brakuje.

To piękna książka, niecodzienna, krótka, ale mocna.

Moja ocena:6/6

Źródło:http://bookiemonster.blox.pl/2013/09/Reka-ktorej-nie-kasasz-Ornela-Vorpsi.html

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po lekturę napisaną przez kogoś z kraju, o którym wiem, że jest, jaką ma flagę, umiem go umiejscowić w historii, ale poza tym nie mam żadnego o nim wyobrażenia, żadnego obrazu. Taką książką jest Ręka, której nie kąsasz, jej autorka jest Albanką, czyli wszystko się zgadza. Albania jest dla mnie czerwonym tłem, czarnym orlim kleksem.

Ta...