Kryminał. Słyszę to słowo i w głowie od razu zapala mi się żaróweczka: morderstwo, dużo krwi, brutalność, policjant z problemem alkoholowym, wulgaryzmy. Mam wrażenie, że obecnie wszystkie kryminały pisane są na jedno kopyto, dlatego też - jak możecie zauważyć na blogu - sięgam po nie naprawdę rzadko. A co, gdybym powiedziała Wam, że da się inaczej? Choć będzie to kryminał mocno w stylu retro ;)

Rok 1138. Do opactwa benedyktynów na skraju Anglii i Walii sprowadza się majętny mężczyzna z rodziną, pragnący oddać zakonowi swoje ziemie w zamian za dożywotnią opiekę i skromny dom. Jego spokój nie trwa jednak długo - wkrótce pada ofiarą trucizny, a los jego rozległych posiadłości staje pod znakiem zapytania, jako że nie dopełniono jeszcze wszystkich niezbędnych formalności koniecznych dla przejęcia ziemi przez benedyktynów. W sprawę angażuje się brat Cadfael, dawny znajomy wdowy, a przy tym zielarz...

Wszystko zdaje się przemawiać za przeczytaniem tej książki: klimat murów starego opactwa, tajemniczy mnisi przechadzający się mrocznymi korytarzami, ciekawy wątek walijski. W rzeczywistości jednak do lektury ostatecznie skłoniło mnie coś zupełnie innego. "Obrońca w kapturze" to powieść, którą w "Jeżycjadzie", a konkretnie w "Imieninach", czytała Mila, a która to powieść odegrała wcale nie tak małą rolę, choć pojawiła się jedynie epizodycznie. I pełna wyobrażeń o mrocznym, ponurym klimacie książki, z informacją z tyłu głowy, że Milę ta powieść pochłonęła, zasiadłam do lektury i...

Mało było tego mrocznego klimatu! Wydawać by się mogło, że skoro kryminał i stare opactwo, to i klimat będzie lekko duszny, ponury, taki idealny na jesienne posiedzenia pod kocem. Tymczasem mam wrażenie, że w pamięci dużo bardziej niż mury opactwa utkwiły mi przestronne, walijskie pola, owszem, pola niezbyt zielone (bo pora roku tej zieleni nie sprzyjała),ale jednak bynajmniej nie tajemnicze i ponure. A może i miały być tajemnicze - w końcu akcja zaczyna się z początkiem grudnia - jeśli tak, to ja niestety tego nie odczułam.

Co do samej kryminalnej intrygi, to nie była ona jakoś specjalnie wyszukana. Szczerze mówiąc, bardzo szybko domyśliłam się, o co chodzi, a i autorka specjalnie tego nie utrudniała. Czytelnik miał wszystko podane niemalże na tacy, przy czym przypominam, że nie jestem jakimś kryminalnym wyjadaczem, a więc i nie mogłam mieć w tej kwestii dużego doświadczenia. Mam po tej książce jakiś niedosyt, dostałam za mało klimatu, za mało zagadek. To taka powieść, którą można przeczytać bez poczucia straty czasu, ale której nieprzeczytanie nie sprawi, że ominie nas coś bardzo ciekawego. Może się Wam spodobać, jeśli macie po dziurki w nosie typowych kryminałów i szukacie czegoś w dawnych klimatach, bez testów DNA, bez wielkiej ilości krwi, za to z ciekawym wątkiem sporów na linii Anglia-Walia w średniowieczu. Na koniec zaznaczę jeszcze, że jest to trzeci tom serii, ale ja czytałam go bez znajomości poprzednich i nie zgubiłam się ani razu.

http://arnikaczyta.blogspot.com/2023/03/opactwo-benedyktynow-trucizna-i.html

Kryminał. Słyszę to słowo i w głowie od razu zapala mi się żaróweczka: morderstwo, dużo krwi, brutalność, policjant z problemem alkoholowym, wulgaryzmy. Mam wrażenie, że obecnie wszystkie kryminały pisane są na jedno kopyto, dlatego też - jak możecie zauważyć na blogu - sięgam po nie naprawdę rzadko. A co, gdybym powiedziała Wam, że da się inaczej? Choć będzie to kryminał...

Wspaniała lektura! Zachwyca mnie styl Autorki, jej genialne, subtelne poczucie humoru. Ale za najbardziej ujmującą uważam jej mądrość ukrytą tu i ówdzie w refleksjach brata Cadfaela, w satysfakcjonującym zakończeniu trzeciego tomu.
Z ogromną przyjemnością zanurzam się w atmosferze młodzieńczej przyjaźni, radości, poczucia godności, honoru, sprawiedliwości a nade wszystko - współczującego miłosierdzia.
Rzecz jasna, nie zapomniałam że to jest kryminał. Tak - ten wątek został świetnie poprowadzony ale ja kocham Ellis Peters również (a może przede wszystkim) za to wszystko co przemawia głębiej z jej książek.
Intrygująca zagadka, rewelacyjny relaks, wzruszenie i poruszenie serca. Wszystko w jednej pozycji, w odpowiednio dobranych proporcjach. Tak pisała tylko Ona :).

Wspaniała lektura! Zachwyca mnie styl Autorki, jej genialne, subtelne poczucie humoru. Ale za najbardziej ujmującą uważam jej mądrość ukrytą tu i ówdzie w refleksjach brata Cadfaela, w satysfakcjonującym zakończeniu trzeciego tomu.
Z ogromną przyjemnością zanurzam się w atmosferze młodzieńczej przyjaźni, radości, poczucia godności, honoru, sprawiedliwości a nade wszystko -...

Grudzień 1138. Właściciel ziemski Gerwazy Bonel zaoferował klasztorowi swój majątek w zamian za dożywotnie utrzymanie siebie, żony, dwojga służących i konia. Chodzi o umowę dożywocia, którą od darowizny różni wzajemność świadczenia, od dzierżawy przeniesienie własności, od sprzedaży brak z góry ustalonej wysokości wynagrodzenia, która zależy od długości życia strony przenoszącej własność.
Gerwazy nalega na szybkie załatwienie sprawy. Braciszkowie są zdziwieni tym pośpiechem, zwłaszcza, że wartość majątku przewyższa wydatki, jakie można by ponieść nawet przez wieloletnie utrzymanie kilku osób.
- Właśnie zostałem wezwany na synod, zwołany przez papieskiego legata Alberyka z Ostii * - oświadcza stary opat Heribert - Zapewne ustąpić mam moje stanowisko komuś innemu. Dlatego nie mogę zawierać umów z ramienia opactwa.
Przeor Robert, już ostrzący sobie zęby na stanowisko opata, udał żal. Jego sekretarz Jerome również.

Przeor, czasowo zastępując opata, oczywiście od razu przyzwala, by wykonywać umowę, jakby już została zatwierdzona. Gerwazy z resztą domowników zamieszkał zatem w wyznaczonym domku nad stawem, dostając od klasztoru przewidziany wikt i opierunek. Po paru tygodniach zmarł z objawami zatrucia.
Nastąpiło to, gdy spożył połowę smakowitej kuropatwy przysłanej przez przeora, drugą przeor zostawił sobie. W pierwszej chwili można było posądzić klasztornego kucharza Piotra. Serdecznie nienawidził przeora i zapowiadał, że kiedyś go otruje. Jednak przeor wciąż chodził po tym padole, zatem jad został dodany w domku.
Cadfael jest dotknięty osobiście, gdyż, jak rozpoznał po zapachu, zbrodnię popełniono przyrządzonym przez niego olejkiem do nacierania, zawierającym tojad, roślinę z powodu kształtu kwiatu nazywaną „kapturem mnicha”. Jakby powiedział żyjący paręset lat później Paracelsus „trucizną jest wszystko w zależności od dawki” (sola dosis facit venenum). Można dodać: oraz sposobu podania, olejek stosowany zewnętrznie pomaga, połknięty truje.
Tym bardziej Cadfael osobiście jest dotknięty, iż wdowa po Gerwazym okazuje się jego narzeczoną z czasów, nim ruszył na wyprawę krzyżową.
Podejrzanych jest trzech.
Mógł to zrobić z zemsty pasierb Gerwazego, Edwin. Ojczym wydziedziczył go za „plamienie rąk pracą”, a Edwin odwiedził był go w domku na krótko przed otruciem.
Mógłby to być Aelrick, służący dostarczający z klasztoru żywność do domku. Miał taką możliwość. Przychodził czasem do pracowni po zioła i mógłby zabrać olejek. Miał też powody. Gerwazy traktował go jak poddanego. Z jego śmiercią Aelrick odzyskiwał wolność.
Pozostał jeszcze jeden podejrzany, mniej rzucał się w oczy niż tamci, Meurig, były służący Gerwazego, jego syn z nieprawego łoża, także miał i powód i możliwość, zapas olejku dostępny był również w klasztornej izbie chorych, gdzie odwiedzał krewnego. Był też obecny w domku tego dnia, gdyż odwiedzał służącą Gerwazego.
Rozstrzygnąć zagadnienie można było w jeden sposób...
Na zakończenie Heribert wraca z synodu wraz z nowym opatem, Radulfusem.
Zakonnicy oddychają z ulgą, mają już szczerze dosyć przeora.
Przeor jest, niczym Zorg w „Piątym Elemencie”, bardzo zawiedziony.

* Alberic de Beauvais (1080 - 1148),imię znaczące po germańsku „Król Elfów” przypomina mi Mrocznego Karła z opery „Złoto Renu” (polecam).

Film dobrze oddaje treść, poza tym, że zmieniono porę roku z zimy na lato, a pomocnikiem Cadfaela zamiast Marka jest Oswin (w książce pojawi się w „Trędowatym”),który z gracją wylewa niechcący trujący olejek do miski z ziołami, co daje możliwość wyjaśnienia, czym grozi spożycie.

Grudzień 1138. Właściciel ziemski Gerwazy Bonel zaoferował klasztorowi swój majątek w zamian za dożywotnie utrzymanie siebie, żony, dwojga służących i konia. Chodzi o umowę dożywocia, którą od darowizny różni wzajemność świadczenia, od dzierżawy przeniesienie własności, od sprzedaży brak z góry ustalonej wysokości wynagrodzenia, która zależy od długości życia strony...

Kolejna błyskotliwa powiastka o detektywistycznych przygodach brata Cadfaela. Jak zwykle wnikliwie i rzetelnie rozwiązana zagadka zabójstwa. Ale mimo tego, już od samego początku wiemy, że niewątpliwie brat Cadfael odkryje mordercę, nadal bardzo przyjemnie się to czyta. Wiarygodnie ukazane realia historyczne i społeczne XII w., ciut moralizatorstwa i pochwała, skądinąd zasadna, zdrowego rozsądku.

Kolejna błyskotliwa powiastka o detektywistycznych przygodach brata Cadfaela. Jak zwykle wnikliwie i rzetelnie rozwiązana zagadka zabójstwa. Ale mimo tego, już od samego początku wiemy, że niewątpliwie brat Cadfael odkryje mordercę, nadal bardzo przyjemnie się to czyta. Wiarygodnie ukazane realia historyczne i społeczne XII w., ciut moralizatorstwa i pochwała, skądinąd...

Książka jak każda w tym cyklu - rewelacyjna. Polecam

Książka jak każda w tym cyklu - rewelacyjna. Polecam

Braciszek zakonny o niezwykłej przeszłości musi się zmierzyć z duchami dawnych czasów. Śledztwo wymaga, by pomógł dawnej sympatii. A śledztwo jest zawiłe. I tylko dzięki swym walijskim korzeniom Cadfael składa fakty w całość. Bardzo dobry kryminał historyczny. Po latach odświeżające słuchowisko BBC4Extra. Też dobre.

Braciszek zakonny o niezwykłej przeszłości musi się zmierzyć z duchami dawnych czasów. Śledztwo wymaga, by pomógł dawnej sympatii. A śledztwo jest zawiłe. I tylko dzięki swym walijskim korzeniom Cadfael składa fakty w całość. Bardzo dobry kryminał historyczny. Po latach odświeżające słuchowisko BBC4Extra. Też dobre.

Klasztorna zagadka, z zapisanym w testamencie majątkiem w tle.

Klasztorna zagadka, z zapisanym w testamencie majątkiem w tle.