Na pewno rozdrażnił mnie fakt, że Rhezus już nie był tą samą osobą, co w pierwszym tomie. Ze zmęczonego życiem wojownika zmienił się w beksę. Non stop jęczał i kaprysił, za co straciłam do niego resztki szacunku.

Nawet Okularnika autorka musiała mi zepsuć. Wiecznie optymistycznie nastawiony do życia egzorcysta zmienił się w narzekającego nudziarza. A jego słowotoki zaczynały działać mi na układ nerwowy.

Na pewno spotkanie Rhezusa z Agresją wywołały u mnie duże emocje i nie kryję tego, że bardzo się wzruszyłam. Również nie będę ukrywać swej pogłębiającej się nienawiści do Kasy, która rzekomo będąc zgwałcona nie miała oporów by kurwić się z obcym. Przyznam, że żałuję, że Rhezus jej nie zabił za konsekwencję jej czynu.

A tym bardziej jestem zaskoczona samym końcem. Przyznam, że autorka naprawdę dobrze to rozegrała. Zasiała pewne przeczucia, które nie miały żadnych podstaw już od pierwszego tomu, pielęgnowała je, po czym rozwinęła je na samym końcu w postaci zaskakującego zakończenia, po którym człowiek łapie się za głowę i mówi „o ja!!”. Niestety motywów tego wszystkiego nie poznajemy, co skłania nas do przeczytania trzeciego tomu. Po nudnawych przekomarzaniach i milionach opisów w końcu dostałam coś, na co długo czekałam. Zostałam mile zaskoczona.

Na pewno rozdrażnił mnie fakt, że Rhezus już nie był tą samą osobą, co w pierwszym tomie. Ze zmęczonego życiem wojownika zmienił się w beksę. Non stop jęczał i kaprysił, za co straciłam do niego resztki szacunku.

Nawet Okularnika autorka musiała mi zepsuć. Wiecznie optymistycznie nastawiony do życia egzorcysta zmienił się w narzekającego nudziarza. A jego słowotoki...