Nie podoba mi się jak Anthony de Mello wzywa do miłości. Miłość z założenia jest uczuciem ze wszech miar pozytywnym, takim co uspakaja, zalewa ciepłem, że nie wspomnę o rozbrykanych motylach co pomieszkują w brzuchu. One zwłaszcza upodobały sobie to uczucie i żywią się nim podczas swych igraszek. No ale pominę te szalone owady. Podczas miłowania powinno mi być dobrze a przez to, dobrze wszystkim wokół. Moją twarz winien zdobić uśmiech, ciało cechować rozluźnienie i taka ogólna plastelinowatość, brak kurczy i zawziętości w spojrzeniu. Tak sobie o tym myślę.

De Mello widzi to uczucie troszeczkę inaczej. Zacznę może od tonu kaznodziei, co od razu stawia mnie na baczność (nici z rozluźnienia). Wygłasza nim prawdy oczywiste, nasze wychowanie w kulturze, wśród społeczeństwa, przez rodzinę, samych bliskich oraz materializm nazywa przywiązaniem. Każe je odrzucić. Mówi o szczęściu w nas, o oczekiwaniach i w ogóle o wszystkim co trzeba. Zgadzam się z nim w stu procentach. Tylko on w swych apelach jest tak kategoryczny, bezkompromisowy, jakiś taki zawzięty, ze to kłoci się z pojętą przeze mnie ideą miłości. Miast mnie uspakajać, koić on mnie podjudza, stroszy, napędza.

Rozumiem jego intencje, one są dobre ale sposób ich głoszenia, z piedestału, z pozycji mentora za nic do mnie przemówić nie chce. A wręcz trafia na opór a nawet bunt. I de Mello widzę jako grzmiącego, niedostępnego oratora a chciałabym widzieć spokojnego gawędziarza, przy którym mogłabym usiąść, uśmiechnąć się, bez obawy spojrzeć w oczy.

I idea krótkich medytacji, takim na teraz i tu jest rewelacyjna ale gdyby tak trochę więcej miłości w lekturze o miłości. Nie zaszkodziłoby.

Nie podoba mi się jak Anthony de Mello wzywa do miłości. Miłość z założenia jest uczuciem ze wszech miar pozytywnym, takim co uspakaja, zalewa ciepłem, że nie wspomnę o rozbrykanych motylach co pomieszkują w brzuchu. One zwłaszcza upodobały sobie to uczucie i żywią się nim podczas swych igraszek. No ale pominę te szalone owady. Podczas miłowania powinno mi być dobrze a...