„Taką będziesz kiedyś, o wdzięków królowo... by gnić wśród kości bratnich”

„W wypłowiałych fotelach stare kurtyzany, zwiędłe, wymalowane, okiem pełnym cieni (...) Zazdrościłem tym ku*wom trupiego wesela”

Zacytowane fragmenty „Kwiatów zła” nie budzą wątpliwości. Jest to poezja skrajnie pesymistyczna oraz zgorzkniała. Można to odczytywać jako bunt wobec świata, piękna czy rzeczywistości. Baudelaire, jak dowiadujemy się ze wstępu określał miłość jako formę prostytuowania się w sercu drugiego człowieka, do której popycha ludzi strach przed samotnością. Wiersze zawarte w tej książce są niezwykle pesymistyczne, wręcz beznadziejne. Autor napisał „Litanię do szatana”, a także wskazał wprost ,iż śmierć jest jedynym celem życia.

Z czym bym porównał „Kwiaty zła”? Mnie nasuwa się na myśl połączenie mrocznej twórczości Edgara Allana Poe (którego utwory Baudelaire tłumaczył) z niedawno wydanym w Polsce, ohydnym „Spiskiem przeciwko ludzkiej rasie” Thomasa Ligotti'ego.

Baudelaire za swoje obrazoburcze teksty został skazany na grzywnę. Mogę zaryzykować twierdzenie, że urodził się za wcześnie. Gdyby w XX wieku tworzył zyskałby pewnie spore uznanie. Pewnie można by go uznać za prekursora twórczości pesymistycznej Samuela Beckett’a czy nowatorstwa Jamesa Joyce’a. Choć ze względu na artyzm, poetycki styl literacki, symbolizm, pewnie gatunkowo najbliżej będzie do wspomnianego wcześniej Poe’go.

„Taką będziesz kiedyś, o wdzięków królowo... by gnić wśród kości bratnich”

„W wypłowiałych fotelach stare kurtyzany, zwiędłe, wymalowane, okiem pełnym cieni (...) Zazdrościłem tym ku*wom trupiego wesela”

Zacytowane fragmenty „Kwiatów zła” nie budzą wątpliwości. Jest to poezja skrajnie pesymistyczna oraz zgorzkniała. Można to odczytywać jako bunt wobec świata, piękna czy...