Czterdzieści lat służby Neda w wywiadzie brytyjskim, zwanym Cyrkiem, to okres zimnej wojny. W każdym z trzynastu rozdziałów książki Ned powraca do jednego z incydentów swojej misji, począwszy od bolesnej inicjacji, którą przeżył ze swoim przyjacielem ze szkoly szpiegów, Benem, skończywszy na ostatnim zleceniu, które otrzymał kilka dni przed przejściem na emeryturę, kiedy to od pewnego bogatego Anglika usłyszał: (...) jeśli te czarnuchy powystrzelają się jutro moimi zabawkami, a ja na tym zarobię, dla mnie bomba (...).

Każda z historii Neda to mikrokosmos relacji wewnątrz Cyrku, jego uzależnienia od świata zewnętrznego, prób podejmowanych przez Zachód uczynienia tego świata trochę lepszym, prób na ogół mało udanych. Każda opowieśc jest małym arcydziełem prozy Johna le Carré, w których oszczędny język narracji, mistrzowskie operowanie skrótem myślowym doskonale służą poznaniu ludzi, z którymi Nedowi przychodzi współpracować i/ lub których ma za zadanie denuncjować. W stosunku do siebie jest Ned-narrator bezwzględny, pozbawiony jakichkolwiek pokus eksponowania swoich talentów. W służbie, podobnie jak jego patron George Smiley, przeżywa wzloty i upadki. Nie zajmuje się ich analizą, czasowym odsuwaniem na boczny tor. Tylko raz nadmienia, że po pewnym incydencie Piąte Piętro Cyrku uznało widać jego kompetencje i zleciło mu poważne misje na Bliskim Wschodzie. A ów incydent dotyczył Polski. We wstępie do swojej polskiej opowieści Ned mówi: (...) Zdradziliśmy ich kraj w sposób haniebny tyle razy, że gdybym był Polakiem, spluwałbym za każdym Brytyjczykiem, nieważne, czy cierpiałbym pod jarzmem hitlerowców czy Sowietów (...). Z kolei Smiley, wyjaśniając studentom szkoły szpiegów w Sarratt, swoją filozofię, że nie interesowały go ideologie i instytucje, bo to człowiek, nie masy, jest sensem ich (czyt. szpiegów) powołania, odniósł się do końca zimnej wojny: (...) tak się złożyło, ze nawet nie człowiek z Zachodu, lecz nasz zaprzysięgly wróg ze Wschodu: wyszedł na ulice, stawił czoło kulom i pałkom i powiedział: "Mamy tego dość".

Tajnym pielgrzymem jest w tej książce przede wszystkim Ned, ale bez George'a Smileya w Cyrku byłby Ned prawdopodobnie zupełnie innym szpiegiem. (...) Ilekroć o nim (Smileyu) słyszałem, zatykał kolejny przeciek, zapobiegał kolejnemu skandalowi - wspomina starszego kolegę. Dlatego zaprosił Smileya na swoje zajęcia ze studentami w Sarratt i rozmowa w bibliotece tej uczelni, w gronie czterech pokoleń brytyjskich szpiegów, stanowi ramy dla wspomnień Neda, a książka opisywana jest jako ósmy tom cyklu o George'u Smileyu. Na pewno nie superszpiegu, ale postaci o wiele ciekawszej niż James Bond i jego niezliczeni następcy.

W Posłowiu do książki autor stwierdza skromnie: (...) banalnym motywem, który zawsze mnie frapował, był element ludzkiej niekompetencji w świecie wywiadu (...). Nie można powiedzieć, żeby inni autorzy też od czasu do czasu nie demaskowali szpiegów-nieudaczników, czy po prostu zdrajców. Jednak autentyzm świata Johna le Carré nie polega jedynie na ujawnianiu tego, co wiemy o sukcesach i porażkach wywiadu brytyjskiego, ale również na znajomości natury ludzkiej, nie mówiąc o jemu tylko właściwej formie przekazu tej wiedzy w słowach.

Wśród opinii na temat twórczości le Carrégo jego biograf, Adam Sisman, przytacza jakże trafną obserwację Williama Boyda: czytanie jego powieści dostarcza czystej przyjemności estetycznej. Le Carré potrafi uchwycić czyjąś osobowość w dwóch linijkach dialogu.

Czterdzieści lat służby Neda w wywiadzie brytyjskim, zwanym Cyrkiem, to okres zimnej wojny. W każdym z trzynastu rozdziałów książki Ned powraca do jednego z incydentów swojej misji, począwszy od bolesnej inicjacji, którą przeżył ze swoim przyjacielem ze szkoly szpiegów, Benem, skończywszy na ostatnim zleceniu, które otrzymał kilka dni przed przejściem na emeryturę, kiedy to...